เราเลิกรักกันไปตอนไหน / Drama!

...ย้อนกลับไปหลายปีก่อน สวัสดีฉันชื่อ พรรณรายา หรือ 'รายา' ชีวิตของฉันมันดีมาก ๆ มีพ่อแม่ที่รักและเอาใจใส่ ตามใจ ดูแลประหนึ่งไข่ในหินตามประสาลูกคนเดียว ฉันไม่มีเพื่อน แต่ก่อนเคยมีเหมือนกันสมัยที่เรียนมัธยม แต่ฉันเบื่อสังคมการร่วมวงนินทาเมื่อใครไม่อยู่ในวงนั้น และฉันก็มักจะเป็นคนที่โดนบ่อยสุด ถูกมองว่าเป็นคนนิสัยเสียเพราะถูกพ่อแม่ตามใจ ไม่รู้สิ บางครั้งฉันก็รู้สึกว่า ฉันมีเพื่อนคบก็เพราะพ่อแม่เป็นคนช่วยสนับสนุนทุนต่าง ๆ เวลาที่โรงเรียนมีกิจกรรม นอกนั้นก็ไม่ได้มีอะไรเลย พวกเพื่อน ๆ ไม่ได้คบฉันเพราะอยากมีฉันเป็นเพื่อน แค่คบเพราะฉันมีประโยชน์เฉย ๆ ฉันเลยไม่รู้ว่าจะต้องคบเพื่อนแบบนี้ไปทำไม หลังจากที่ตัดสินใจแยกตัวอยู่คนเดียว ฉันก็สบายใจขึ้นมาก แต่ก็นั่นแหละ ถูกมองว่าแย่หนักกว่าเดิมอีก ถามว่าสนใจไหม ก็ไม่ ไม่ได้อยู่ในสายตาด้วยซ้ำ ถึงตอนนี้ก็ได้เข้าเรียนมหาวิทยาลัยแล้วล่ะ ได้เป็นเด็กเฟรชชี่หน้าใหม่ แต่ก็ยังไม่ได้มีเพื่อนที่ไหน เพราะฉันชินกับการอยู่ตัวคนเดียวมากกว่า เลยไม่ได้ทำความรู้จักกับใคร #มหาวิทยาลัย - คณะบริหารธุรกิจ พรึ่บ !! "หวัดดี" " ??? " เงยหน้าขึ้นมองด้วยความตกใจ เมื่อมีคนมานั่งลงและทักทายราวกับว่ารู้จักกันมาก่อนแล้ว แต่คนนี้ถ้าจำไม่ผิด น่าจะเป็นเพื่อนเฟรชชี่ที่รับน้องด้วยกันเพราะเห็นผ่าน ๆ "อ๋อ วะ หวัดดี" "เราเห็นเธอตั้งแต่รับน้องแล้ว แต่ไม่มีโอกาสได้ทักเลย เธอชื่ออะไรเหรอ ?" "รายา" "ชื่อเพราะอะ อย่างกับเจ้าหญิงในวัง" "....." ทำตัวไม่ถูกเพราะไม่ค่อยชินกับอะไรแบบนี้ เพื่อนคนนี้ดูโก๊ะ ๆ พูดมาก เหมือนจะไร้สาระด้วยสิ "อ๋อ ๆ เราชื่อ ปลาหวานนะ บ้านอยู่ข้าง ๆ มหาลัยนี่เอง" พอคนตรงหน้าเริ่มแนะนำตัว ฉันก็ได้แต่ยิ้มเจื่อนพร้อมกับพยักหน้าตอบรับ "เราเห็นรายาอยู่คนเดียวตั้งแต่รับน้องแล้วอะ ก็เลยมาทัก เราอยากมีเพื่อน" "อ๋อ.." พยักหน้าตอบรับและยิ้มเจื่อนอีกครั้ง แต่เรียกว่าครั้งแล้วครั้งเล่าจะดีกว่า ไม่รู้ต้องทำยังไงอะดิ ปลาหวานนี่ดูโก๊ะ ๆ ดูไม่ได้มีพิษภัยอะไรอยู่หรอก ถึงจะน่ารำคาญก็เถอะ แต่ก็เอาน่า นี่วันแรกของการเรียนเอง เห็นฉันเงียบ ๆ น่าเบื่อแบบนี้ วันต่อไปก็คงไม่กล้ามาเข้าใกล้อีกแหละ #เวลาต่อมา "รายาดูเงียบ ๆ จัง เราทำอะไรให้ไม่พอใจหรือเปล่า" "เปล่า แค่ไม่ชินน่ะ ปกติไม่มีเพื่อน" ถามมาก็ตอบจริง มันเรื่องจริงไม่รู้จะโกหกทำไม เผลอ ๆ ก็เป็นการบอกไปในตัว จะได้รู้ว่าฉันมันน่าเบื่อจนไม่มีใครอยากคบ "เฮ้ย !! เหมือนกันเลยอะ เราก็ไม่มีเพื่อนเหมือนกัน" ร้องซะตกใจหมดเลย นี่เป็นคนใช้เสียงมาก่อนคิดหรือเปล่าเนี่ย "ห๊ะ ??" "เรื่องจริง" "ทำไมล่ะ ?" "ถูกมองว่าบ้าน่ะ" "หือ ??" "เราชอบอะไรแปลก ๆ ไม่เหมือนคนอื่น และอะไรที่คนอื่นชอบเราก็ไม่ชอบน่ะ" ก็น่าเชื่ออยู่ จากที่เห็นกับตาเนี่ย เชื่ออยู่ว่าแปลก แต่ไม่เข้าใจว่า เธอก็ดูอัธยาศัยดีนะ คนบอกว่าบ้านี่คิดอะไรอยู่ "เราขอเป็นเพื่อนรายาได้ไหม เธอจะมองว่าเราบ้าเหมือนคนอื่นหรือเปล่า" "ไม่หรอก แค่อย่าพูดเสียงดังก็พอ อายเขา" "โอเค ๆ" ปลาหวานพยักหน้าตอบรับแล้วก็ยิ้มหวานให้ บนใบหน้าสวย ๆ นั่นดูไม่มีความทุกข์อะไรเลยแฮะ เหมือนไม่มีอะไรให้ต้องคิดเลย ทั้งที่บอกฉันว่าถูกคนอื่นหาว่าบ้าแท้ ๆ แต่กลับไม่ได้มีสีหน้าโกรธเคืองอะไรเลย "บ้านรายาอยู่ตรงไหนเหรอ ?" "ไกลอยู่" "เลิกเรียนเราไปกินบิงซูกันมั้ย ฉลองที่เราได้เป็นเพื่อนกัน" "บิงซู ?" "อื้อ เป็นร้านกาแฟข้าง ๆ บ้านเราเองแหละ แต่เขามีเมนูนี้ด้วย อร่อยนา" นี่ขนาดแค่ได้เป็นเพื่อนกันวันแรกนะ ถ้าเรียนไปด้วยกันอยู่ด้วยกันจนเรียนจบ ถึงตอนนั้นไม่จัดงานฉลองเลยเหรอ "รายาต้องรีบกลับเหรอ ?" "ไม่เท่าไหร่หรอก เดี๋ยวเราโทรบอกคนขับรถก็ได้ ว่าจะไปกับเธอก่อน" "หูย มีคนขับรถด้วยเหรอ เจ้าหญิงรายาของแท้เลยนะเนี่ย" พูดมากจริง ๆ นะผู้หญิงคนนี้ แต่ก็เอาเถอะ คุณแม่บอกว่าฉันต้องเปลี่ยนนิสัยของตัวเองบ้าง เพราะมหาวิทยาลัยคือสังคมใหญ่ มันเป็นไปไม่ได้หรอกที่จะไม่มีเพื่อนเลย และฉันก็คิดว่าคุณแม่พูดถูก อย่างน้อย ๆ ได้ปลาหวานพูดมากคนนี้มาเป็นเพื่อนก็ยังดี คงไม่เหงาหรอก ดูวุ่นวายน่าดูเลย #หลังเลิกเรียน เราสองคนมาที่ร้านกาแฟข้าง ๆ มหาวิทยาลัยตามที่นัดกันไว้ คนก็เยอะใช้ได้เลยนะ ยิ่งมาตอนเลิกเรียนแบบนี้อีกแล้วล่ะก็ คนแน่นร้านเลย "บ้านเราเข้าซอยตรงนี้ไปอีกนิดก็เจอแล้ว" "สบายเลยนะ มีบ้านอยู่ใกล้มหาลัยเนี่ย ไม่ต้องตื่นเช้าดี" "อือ แต่ยังไงเราก็ตื่นเช้าอยู่ดีแหละ ต้องตื่นมาช่วยแม่เตรียมของไปขายตลาดเช้ามืดน่ะ" "ขายอะไร ?" "ข้าวเหนียวหมูปิ้ง" "เหรอ" "อยากกินไหม พรุ่งนี้จะเอาแบ่งไว้ให้" "อื้อ" ฉันยิ้มตอบรับ สมัยเรียนกินบ่อยมาก แต่คุณแม่บอกว่าไม่ให้กินบ่อย สุดท้ายฉันก็แอบกินทุกทีแหละ เห็นแบบนี้แต่ฉันก็ไม่ใช่คุณหนูที่ติดดินไม่เป็นสักหน่อย ใคร ๆ ก็ชอบมองว่าฉันเป็นแบบนั้น พอถูกมองว่าเป็นลูกคุณหนู ถูกเลี้ยงมาแบบตามใจ ในสายตาของพวกเขาคือ คนที่นิสัยเสียคนนึงเลย ทำไมต้องคิดแบบนั้นก็ไม่รู้ด้วย ไม่เข้าใจ "เอารสอะไรดี เลือกเป็นไหม ?" "ไม่รู้สิ เธอเลือกเถอะ" "งั้นเอาเป็นสองรสละกัน รายาชอบกินอะไร" "เอานมชมพู" "โอเค งั้นเรากินนมสดคาราเมลละกัน ท็อปปิ้งล่ะ เอาอะไรดี" "ตามใจเลย" "โอเค" ปกติฉันไม่เคยได้มานั่งร้านอะไรแบบนี้เลยนะ พอถึงเวลากลับบ้านคนขับรถก็มารับตามเวลา จากนั้นฉันก็กลับบ้านตามปกติ ไม่เคยได้ไปไหนหลังเลิกเรียน ไม่ใช่ว่าถูกห้ามหรอกนะ ฉันแค่ไม่รู้ว่าจะต้องไปที่ไหน ไปกับใคร แล้วไปทำอะไร "รายาสวยจังเลยอะ หุ่นดีด้วย เป็นนางแบบได้เลยนะ" "อย่าเลย เราไม่ชอบ" "ทำไมล่ะ ?" "ไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายน่ะ แล้วก็ไม่ชอบวุ่นวายอะไรแบบนั้นด้วย เรียนแบบนี้แหละดีแล้ว จบแล้วก็ทำงาน แค่นั้นเอง" "นั่นสินะ" วันนี้เป็นวันแรกเลยนะที่ฉันพูดกับคนอื่นได้หลายคำและเป็นประโยคยาวแบบนี้ เพราะปกติฉันพูดน้อย ใครถามก็ตอบ ไม่เคยอธิบายร่ายยาวอะไรแบบนี้เลย "รายามีแฟนยัง ?" "ไม่มี" "มหาลัยแบบนี้ ใครมาจีบ ถ้าดู ๆ แล้วคนนี้ฮอตนะ รายาต้องระวังให้มากเลย เพราะนั่นน่ะเสือตัวพ่อ เขาเข้ามาเพราะต้องการอะไรจากเรา ไม่มีหรอกที่จะเข้ามาเพราะรักจริง" "รู้เยอะจริงนะเธอเนี่ย" "เราต้องศึกษาไว้ เพื่อระวังตัวเองไง" "ไม่หรอก เราขี้รำคาญน่ะ ใครเข้ามามีแต่จะเบื่อเปล่า ๆ" มาจนป่านนี้ละฉันยังเคยมีแฟนเลย ขนาดเพื่อนยังเบื่อ ถ้ามีแฟนคงคบกันแค่วันเดียวแหละ จากนั้นก็เลิกกัน