เช้าวันต่อมา…
ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่เช้าเพื่อจะรีบไปหาเบลล์ เมื่อคืนผมนอนไม่รับทั้งคืน มันเป็นห่วงเบลล์จนหลับตาไม่ลง
Rrrrrrrrr
ในระหว่างที่ผมกำลังจะเดินออกจากห้องจู่ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาดูก่อนจะเห็นว่าเป็นเบอร์แม่ของผมเอง
“ ฮัลโหลครับแม่ ”
‘ ธันอยู่ไหนรู้ ’ แม่ผมพุดด้วยน้ำเสียงร้อนรน
“ คอนโดครับ แม่เป็นอะไร ทำไมเสียงเป็นแบบนั้น ”
‘ เราต้องบินไปอังกฤษวันนี้ลูก อีก1 ชั่วโมงเจอกันที่สนามบินนะ แม่จองตั๋วเครื่องบินแล้ว ’
“ อะไรนะแม่ ทำไมเราต้องรีบบินไปวันนี้ด้วย ” ผมถามอย่างไม่เข้าใจ
“ คุณยายไม่ไหวแล้วลูก ท่านรอพวกเราอยู่ ”แม่ผมพูดพร้อมกับร้องไห้ออกมา… ผมเองก็ช็อคไปเหมือนกัน เพราะผมกับคุณยายเราผูกผันกันมากเพราะท่านเลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็ก...ช่วงที่ผมเกิดพ่อกับแม่อยู่ในช่วงขยายธุรกิจเลยไม่มีเวลาดูผม คุณยายเลยมาเลี้ยงดูผมแทน
แต่พอผมโตขึ้นมา พี่สาวแม่ก็รับคุณยายไม่อยู่
