“เป็นอะไรไอ้รุจน์ ทำหน้าเหมือนหนีใคร” เชาวน์เอ่ยถามเพื่อนรักด้วยความสงสัย หมู่นี้รุจน์ดูแปลกๆ ไป
“หนีว่าที่เมียไง” เหมันต์หัวเราะลั่น ในขณะที่รุจน์ผวาเมื่อเห็นใครบางคนเปิดประตูร้านเข้ามา
“อย่าบอกนะว่าไอ้รุจน์หนีคนนี้” เชาวน์ชี้ไปยังผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินเข้ามาในร้าน ขาวสวยและน่ารัก
“อ้าว... ไอ้รุจน์ไปไหนแล้วล่ะนี่” เชาวน์หันไปหาเพื่อนข้างๆ แต่ปรากฏว่าหายไปเสียแล้ว
“มันหนีออกทางหลังร้านแล้วโน่น” เหมันต์หัวเราะอย่างขำขัน
“ไม่น่าเชื่อว่าไอ้รุจน์จะหนีน้องเขาได้ น่ารักขนาดนี้” พายัพทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ
“ไอ้รุจน์อาจจะไม่ชอบน้องเขาก็ได้” ตรัยแกล้งพูดเพื่อจะล้วงความลับสุดยอดจากเหมันต์ หมอนี่ชอบรู้ความลับของเพื่อนอยู่เรื่อย
“แม่มันชอบ มันเลยไม่เอา ถ้ามันหาเองพุ่งเข้าใส่แล้วละ น่าฟัดเสียขนาดนี้” เหมันต์มองตามร่างอวบอัดของสาวน้อยที่เดินออกไปจากร้านด้วยแววตาขบขัน เด็กสาวมีสีหน้าห่อเหี่ยวระคนเศร้
