การรับประทานอาหารเป็นไปอย่างเรียบง่าย มีพูดคุยกันบ้างประปราย แต่หลังรับประทานอาหารเสร็จ คุณรัชนีก็บุ้ยใบ้ให้บุตรชายพาสาวน้อยณดาไปเดินเล่น ในขณะที่คุณรัชนีนั่งคุยธุระสำคัญกับระรินในห้องรับแขก
“พี่รุจน์คะ” ณดาแทบขาขวิดเดินตามร่างสูงของรุจน์ไม่ทันเมื่อเขาเดินเร็วมาก ไม่ได้สนใจจะรอเธอเลย
“เลิกตามตอแยฉันสักทีได้ไหม อายุแค่สิบเก้าริอยากจะมีผัวแล้วหรือไง” ณดารู้สึกจุกไปถึงคอหอย เธอถอนใจเฮือกใหญ่ รู้สึกเจ็บแปลบที่ขั้วหัวใจ พี่ชายใจดีคนนั้นหายไปไหนแล้วนะ เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำอะไรผิดนักหนา เขาถึงเกลียดชังเธอนัก
“น้องดารู้ค่ะว่าพี่รุจน์รังเกียจ คือน้องดาจะบอกว่าไม่ต้องหนีแล้วนะคะ น้องดาจะไม่มายุ่งอีก”
“ไม่มายุ่งแล้วขนครอบครัวของเธอมากินข้าวกับคุณแม่นี่นะ ฉันยังไม่อยากแต่งงานกับเด็กสิบเก้า เรียนก็ยังไม่จบไม่ใช่เหรอ คิดยังไงอยากจะมีผัว”
เธอสะอึกอีกรอบ เธอเหรออยากจะมีผัว เธออยากเรียนหนังสือต่าง
