“กับข้าวพื้นๆ คุณกินได้เหรอคะ”
“แล้วที่กินอยู่ทุกวัน ไม่เห็นหรือไง”
“คุณฝืนกินหรือเปล่า”
“ฉันเคยบอกแล้วไงว่าไม่มีใครบังคับฉันได้ ถ้าฉันไม่เต็มใจ ไม่ว่าจะทำอะไร หรือกินอะไร” คำว่ากินของเขาขณะที่ทอดสายตามองเธอทำให้คนถูกมองถึงกับหน้าแดงจัด
สายป่านเองไม่คาดคิดว่าคนแบบพายัพจะติดดินเช่นนี้ ตอนเธอเด็กๆ ไม่ค่อยรู้ความ เห็นเขาตั้งวงนั่งกินข้าวกับคนงานบ้าง ตั้งวงกินเหล้าบ้าง เธอก็ไม่ได้สนใจ แต่พอโตขึ้นเห็นโลกมากขึ้นมาหน่อย คิดว่าคนรวยระดับเขาดูไม่น่าลงมาคลุกดินคลุกฝุ่นแต่เขาก็ทำ
“อุ๊ย!” สายป่านร้องเสียงหลงเมื่อเขารวบเธอไปกอดเอาไว้
“ตัวหอม...” เขาก้มลงมากระซิบ เธอเบี่ยงหน้าหนี
“ว้าย!” แถมขาเจ้ากรรมกลับสะดุดกลายเป็นล้มลงไป เขาถูกดึงลงมาทาบทับเพราะเธอต้องยึดเขาเอาไว้ ทาบทับกันอยู่แบบนั้น
“จะชวนฉันจูบท่ามกลางต้นข้าวโพดเหรอ โรแมนติกดีนะ” เขาก้มลงมากระซิบถามเสียงแหบพร่า คนใต้ร่างถึงกับหน้าแดงก่
