เธอคาดหวังว่าเหมันต์จะพูดอะไรบ้างแต่ก็เปล่า เขาเหมือนอยากสนับสนุนให้เธอไปกับตุลย์เสียอย่างนั้น เสียงแตรรถที่ดังอยู่หน้าบ้านทำให้ศศิหลุดจากภวังค์ความคิดอันแสนวุ่นวายของตัวเอง รีบลงไปหาตุลย์ที่เปิดประตูรถลงมาพอดี
“รอนานไหมครับลูกจันทร์” ตุลย์ยิ้มหวานให้เธอ ศศิยิ้มตอบกลับไป
“ไม่นานจ้ะ”
“ไปกันเถอะ ผมหิวแล้วละ”
“จ้ะ” ศศิรับคำในขณะที่ตุลย์เปิดประตูรถให้ เธอรู้สึกว่ามีใครคนหนึ่งมองอยู่ จึงหันหลังกลับไปมอง เลยได้สบประสานสายตาเข้ากับเหมันต์พอดิบพอดี เขายืนมองเธออยู่ที่ระเบียงบ้าน
“อยากกินอะไรครับลูกจันทร์” เสียงของตุลย์ทำให้เธอหันมามองเขา ก่อนจะสอดตัวเข้าไปในรถ
“อะไรก็ได้ค่ะ” เธอตอบเขาเมื่อเข้ามานั่งในรถเรียบร้อยแล้ว
“งั้นไปกินอาหารไทยกันนะ ไม่ได้กลับไทยหลายปี อยากกินอาหารไทย”
“จ้ะ” ศศิตามใจเขาอยู่แล้ว เพราะเธอไม่ได้รู้สึกหิวหรือตื่นเต้นกับการออกไปรับประทานอาหารกับเขาเลยสักนิดเดียว
ตุลย์
