“ลูกจันทร์ไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอกค่ะ” ขณะพูดเธอยังขำเขาไม่หาย
“แต่ถ้าจะทำก็ได้นะ”
“อ้าว... ไหนบอกไม่ชอบไงคะ”
“ทำกับพี่คนเดียวครับ อ้อนแบบนี้ก็ชอบนะ แต่ต้องเป็นลูกจันทร์อ้อน คนเดียว ผู้หญิงคนอื่นอ้อน พี่ไม่สนหรอกครับ”
“อย่ามาปากหวาน” เธอดึงผ้าห่มมาคลุมกาย เขินอายไม่กล้ามองสบตาเขา
“ไหนวัดอุณหภูมิอีกรอบสิครับ” เขาใช้หลังมือทาบหน้าผากของเธอเบาๆ คนป่วยเหลือบสายตามอง รู้สึกฟินอย่างบอกไม่ถูก
“ตัวไม่ร้อนแล้ว นอนพักอีกหน่อย ตื่นมาเช็ดตัว กินข้าว กินยาอีกรอบน่าจะหายเป็นปกติ” เขาเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าของเธอ ศศิมองตาปริบๆ เหมันต์เลือกชุดนอนหลวมๆ เบาสบายมาให้เธอสวม
พอเธอขอสวมเอง เขาก็พาชุดหนี ส่ายหน้าไปมา เธอเลยยกแขนสวมเสื้อผ้าให้เหมือนเด็กๆ
“อย่าดื้อครับ พี่ไม่ชอบเด็กดื้อ เพราะถ้าดื้อจะจัดการลงโทษเสียให้เข็ด”
“เชอะ” เธอทำเสียงขึ้นจมูกเล็กน้อย ก่อนจะทิ้งตัวลงนอน คิดว่าคงนอนไม่หลับ ที่ไหนได้
