หลังจากลงไปซื้อผลไม้ด้านล่าง ณดาก็เข้ามาในห้องพักรักษาตัวของบิดาอีกครั้ง สีหน้าของท่านดูดีขึ้น และรับปากว่าจะตั้งใจทำกายภาพบำบัดอย่างแข็งขัน นั่นทำให้เธอรู้สึกดีใจระคนประหลาดใจไม่น้อย เนื่องด้วยบิดาปฏิเสธการทำกายภาพบำบัดหลังจากพยายามแล้วแต่ไม่ดีขึ้น ซึ่งจริงๆ ท่านก็อาการดีขึ้น แต่จู่ๆ ก็ท้อใจไปเสียเอง เหมือนไม่อยากหาย
“พี่รุจน์พูดอะไรกับคุณพ่อเหรอคะ ทำไมคุณพ่อถึงกลับมาสู้อีกครั้ง น้องดาพูดแทบแย่ แต่คุณพ่อก็ไม่ยอมเชื่อ”
“คุณพ่อตาก็ต้องเชื่อลูกเขยสิครับ”
“แน้... พูดแบบนี้อีกแล้ว” เธอทำท่าขวยเขิน แก้มแดงปลั่งขณะเข้าไปนั่งในรถคู่กับเขา
“อุ๊ย! พี่รุจน์น่ะ เดี๋ยวมีคนมาเห็นหรอกค่ะ” เธออุทานเมื่อเขาหอมแก้มเธอฟอดใหญ่
“เดี๋ยวจะพาไปหาเพื่อนพี่”
“เพื่อนพี่รุจน์ใจดีไหมคะ”
“ใจดีครับ วันนี้เรียกว่าพาไปเปิดตัว”
“ตื่นเต้นจังเลยค่ะ”
“เพื่อนๆ ของพี่ชอบอำนะครับ แต่อย่าไปถือสาเลย ทำตัวตามสบายครั
