“ถึงอย่างไร เราก็ต้องเกรงใจบ้านโน้นบ้าง จะพาน้องมาตะลอนๆ แบบนี้มันไม่งาม”
“กลับไปให้โดนโขกสับเหรอครับ น้องโดนแกล้งตั้งแต่เด็ก”
“ก็เลยพาน้องไปกกที่คอนโดฯ ไม่ยอมพาน้องส่งบ้าน”
“ผมเปล่ากกครับ พาไปกอดแล้วก็ทำหลาน”
“เดี๋ยวหยิกให้เนื้อเขียว พูดแต่ละอย่าง แม่จะเป็นลม เด็กสมัยนี้นี่”
“คุณแม่ช่วยหน่อยเถอะครับ สงสารน้อง”
“แม่โทร. ไปคุยแล้วละ แม่ระรินเขาก็บ่นมาตามสาย”
“คุณแม่นี่สุดยอดไปเลยนะครับ”
“จ้ะ พ่อตัวดี แบบนี้ละมาทำเป็นสุดยอด” ณดาออกมาจากห้องน้ำ คุณรัชนีก็บอกว่าแจ้งทางบ้านไปแล้วว่าจะให้นอนที่นี่ เธอได้แต่รับคำ ใจก็กังวลว่ามารดาเลี้ยงกับพี่สาวจะดุด่าที่เธอไม่กลับไปนอนบ้าน
“เดี๋ยวป้าให้คนพาไปดูห้องนะจ๊ะ”
“ค่ะคุณป้า” เธอรับคำ เพิ่งนึกได้ว่าไม่มีเสื้อผ้าอะไรเลย แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร รุจน์ก็เอ่ยขึ้นเสียก่อน
“เดี๋ยวผมพาไปดูเองครับ”
“จ้ะ... อย่ารังแกน้องนะรุจน์” คำของมารดาทำให้รุจน
