เธอพูดหน้าเศร้าหมอง แอบคิดถึงมารดาจับใจ ยามทุกข์ใจเศร้าเสียใจ มารดาคือบุคคลที่เธอระลึกถึงอยู่ทุกลมหายใจเข้าออก
“มาทำงานกับพี่ไหม” เขาเอ่ยถามขณะดึงร่างอวบมากอด ลูบปอยผมนุ่มสลวยของเธอ แอบกดจูบหอมเสียหลายครั้งอย่างหวงแหน
รุจน์หลับตาพริ้ม กอดรัดเธอแนบแน่น เหมือนจะส่งกำลังใจและถ่ายทอดความอบอุ่นไปยังร่างอวบที่สั่นสะท้านอยู่ในอ้อมแขนของเขา
“พี่รุจน์มีงานให้น้องดาทำเหรอคะ ก็ดีเหมือนกันนะคะ น้องดาจะได้ใช้หนี้” เธอตาวาวเมื่อได้ยิน แต่ประกายความดีใจก็หรี่แสงลงเมื่อคิดถึงหนี้สินก้อนโต มีหนี้ก็ต้องจ่าย เธอไม่อยากติดค้างใคร คงได้ทำงานหัวโต กว่าจะใช้หนี้ได้หมด
“ค่าตัวเราล่ะ ไม่คิดหรือไง” เขาแหย่เล่น แต่ไม่คิดว่าเธอจะคิดเป็นจริงเป็นจังจนเขาทำหน้าไม่ถูก
“พี่รุจน์บอกว่า เอ่อ... ต้องดูที่คุณภาพ น้องดาทำอะไรไม่เป็น พี่รุจน์บอกว่าจะให้ค่าตัวหลักร้อย คงได้สักสี่ห้าร้อย ยังเหลือหนี้อีกเยอะเลยค่ะ” เธอตอบเขาต
