หลิงอวิ๋นรู้ดีว่าซ่งอวี่ถงนั้นจะต้องมีเรื่องอยากให้ตนช่วย แต่ยังทำตัวเป็นคุณหนูใหญ่หน้าบาง ไม่กล้าพูดออกมา
เป็นสามีภรรยากันมาตั้งหลายปี ที่ผ่านมาเป็นเธอที่บงการเขามาโดยตลอด แต่คราวนี้ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้กลับตาลปัตรไปได้
หากไม่จี้เธอสักหน่อย ดูเหมือนเธอคงจะไม่ยอมเปิดปาก
“หากไม่ยอมพูด ผมจะทำเป็นว่าไม่รับรู้อะไรทั้งนั้นนะ เท่ากับเลี้ยงผมฟรี ๆ หนึ่งมื้อแล้วกัน! ” หลิงอวิ๋นหยอกเธอเล่น
คราวนี้ซ่งอวี่ถงร้อนใจแล้ว เธอค้อนขวับใส่หลิงอวิ๋นในทันที เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเธอก็พูดเรื่องในใจออกมา
“เฮ้อ ที่จริงก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก ในเมื่อตอนนี้นายรับผิดชอบจาวฮุยกรุ๊ปแล้ว ฉันก็ไม่จำเป็นต้องเสแสร้งอีก อันที่จริงฉันก็ไม่ค่อยชอบจัดการงานในบริษัทสักเท่าไรหรอกนะ ฉันฝันอยากเป็นคุณครูสอนเปียโนน่ะ”
หลิงอวิ๋นพยักหน้า เขาเคยได้ยินซ่งอวี่ถงพูดไว้นานแล้วว่าเธออยากจะไปเรียนเปียโนที่สถาบันดนตรีชื่อดังแห่ง
