นับหนึ่งจนถึงรัก

วิมลิน อ่านว่า วิ มา ลิน " นางสาว วิมาลิน ภักดีมาก เกียรตินิยมอันดับ1 " เสียงประกาศชื่อ วันรับปริญญาบัตรดังกึกก้องทั่วหอประชุมของมหาวิทยาลัย หญิงสาวรูปร่าง ผอมบาง แต่งกายถูกระเบียบเรียบร้อย รับปริญญาบัตร ด้วยท่าทีสง่างามเหลือเกิน เมื่อพิธีการเสร็จสิ้นแล้ว บัณฑิตนับพันคน ก็เดินเรียงแถวกันออกมา เพื่อพบปะกับพ่อแม่ ญาติพี่น้อง ที่ยืนรอรับอยู่ นับพันคน หญิงวัยกลางคน สวมเสื้อลูกไม้เนื้อดี ราคาแพงลิบ กับผ้าถุงตัดสำเร็จเข้าชุดกัน สวมรองเท้าคัทชูสีดำ สุภาพเรียบร้อย เหมาะสมแก่สถานที่ ดอกไม้ช่อใหญ่ในมือ ที่ถือรอลูกสาวคนเดียว เริ่มเหี่ยวเฉา แต่หัวใจของแม่เลี้ยงเดี่ยว กลับมีแต่ความอิ่มเอมในหัวใจ บุตรสาวเดินนำหน้าขบวนมาก่อนใคร โผเข้ากอดผู้เป็นแม่ แล้วก้มลงกราบที่เท้า ท่ามกลางแสงแดด และความร้อนระอุของพื้นผิวถนน เสียงปรบมือจากคนข้างเคียงดังลั่น เพื่อแสดงความยินดี กับสองแม่ลูก " ลูกกราบขอบพระคุณ ทุกหยาดเหงื่อของแม่ ในวันที่ลูกประสบความสำเร็จไปอีกขั้นนะคะ " บุตรสาวบอกแม่แล้วกอดกันแน่น สองคนแม่ลูก ที่ลำบากกันมามากกว่าจะมีวันนี้ มือเหี่ยวย่นหยาบกร้าน จับแก้มลูกสาวประคองเอาไว้ แล้วยิ้มทั้งน้ำตา " มาลินของแม่ เก่งที่สุด แม่ภูมิใจในตัวลูกเหลือเกิน " เด็กหญิงมาลินของแม่ เติบโตขึ้นมา เป็นเด็กดี เป็นคนดี และ เป็นลูกสาวที่ดี เท่านี้ ก็พอแล้ว " พี่มาลินคะ ถ่ายรูปกับคุณแม่ไหมคะ พวกหนูถ่ายให้ " รุ่นน้องเข้ามาถามไถ่ อย่างมีน้ำใจ เมื่อเห็นว่า พี่สาวคนสวย ไม่มีใครเป็นช่างภาพประจำตัวให้เลย " รบกวนด้วยนะคะ " บัณฑิตยิ้มกว้าง แล้วยืนเคียงข้างกับผู้เป็นแม่ ยิ้มเคียงคู่กัน ท่ามกลางแสงแดด ตอนบ่ายแก่ รุ่นน้องส่งโทรศัพท์มือถือ ให้คืนรุ่นพี่ แล้วมอบดอกไม้ที่เตรียมมาให้กับรุ่นพี่สาว ที่เคยติวหนังสือให้ ของขวัญในถุงเป็นรองเท้ายี่ห้อดี ราคาหลายพันบาทสำหรับ การเริ่มต้นทำงาน " พวกเราจะไม่ลืมความใจดีของพี่มาลินเลยค่ะ " ผู้เป็นแม่ยิ้มกว้าง ทั้งน้ำตา มาลินของแม่ เป็นคนดี จริงๆ แม่เลี้ยงเดี่ยว นายทหารสัญญาบัตรหลายคน มายืนที่หน้าร้านตัดเสื้อ วิมลิน ในช่วงบ่าย ลูกจ้างที่อยู่หน้าร้าน เดินเข้ามาตามช่างใหญ่ ที่เป็นเจ้าของร้านตัดเสื้อ เสียงพูดคุยที่ชายชาติทหารบอกวันนั้น ได้ยินเพียงจับใจความได้ว่า พ่อของลูก เสียชีวิตลงแล้ว เนื่องจากเหตุปะทะ ที่แดนไกล ลูกจ้างเข้ามาประคองช่างใหญ่ที่แทบล้มทั้งยืน ก่อนจะรับเอกสารที่นายทหารมาแจ้งข่าว แล้วยืนทำความเคารพ ภรรยาผู้สูญเสีย พร้อมกับ การแสดงความเสียใจอันสุดซึ้ง ที่กองทัพ ต้องเสียบุคคลที่ดี มีคุณภาพไป ในวัยสามสิบกว่าเท่านั้น ภาพในกระเป๋าสตางค์ของผู้เสียชีวิต เป็นภาพเด็กหญิงวัยสิบขวบ ที่ยิ้มกว้างอยู่ในอ้อมกอดของผู้เป็นพ่อ นายทหารที่นำรูปมาคืน แทบกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหว บอกสั้นๆแค่เพียงว่า " เราจะดูแล ครอบครัว ไม่ให้ลำบาก แน่นอน " เด็กหญิงวัยสิบขวบ มองดูรูปพ่อ ที่ตั้งอยู่บนศาลา ลุงๆอาๆเข้ามาลูบผม แล้วยิ้มให้ด้วยความสงสาร " มาลิน ต้องดูแลแม่นะลูก " คุณลุงที่เป็นเพื่อนพ่อ บอกกับเด็กหญิง แล้วหยิบเงิน ยัดใส่กระเป๋าเจ้าหญิง ที่ผู้เป็นพ่อ ซื้อให้ ก่อนไปราชการ " พ่อ จะกลับมาเมื่อไหร่คะ มาลิน จะรอ " คำถามของเด็กหญิง ทำเอาชายชาติทหาร กลั้นน้ำตา แล้วอุ้มลูกสาวเพื่อนมานั่งตัก แล้วชี้ไปที่บนท้องฟ้า " คุณพ่อมาลิน มาไม่ได้แล้วลูก ภารกิจบนฟ้า ยาวนานมาก คงกลับมาไม่ได้อีกแล้ว มาลินคิดถึงพ่อ มาลินก็มองขึ้นไปบนฟ้านะลูก แล้วพ่อก็จะมองลงมาหามาลินเหมือนกัน " ผู้เป็นแม่ร้องไห้ปิ่มจะขาดใจ กอดลูกสาวคนเดียวเอาไว้ ความเสียใจ คงอยู่กับครอบครัวไปอีกหลายปี แต่ข่าวคราวของฮีโร่ เงียบหายไปกับกาลเวลา สิ่งที่กองทัพตอบแทนมา เป็นธงชาติคลุมร่างกายไร้วิญญาณกลับมา เงินชดเชยอีกหลักล้านบาทและทุนการศึกษาปีละหมื่น ของเด็กหญิงวัยสิบขวบ ที่ต้องกำพร้าพ่อ และ เช่าบ้าน อยู่ตามลำพังกับผู้เป็นแม่ สองคน ห้องเสื้อ วิมลิน เงียบเหงา ก่อนจะปิดตัวลง เนื่องจากช่างใหญ่ ไม่มีกะจิตกะใจจะทำงานอีกต่อไป แม่ลูก กลิ่นหอมของน้ำซุปชาบู ลอยอบอวลอยู่ภายในบ้าน น้ำเดือนพล่านเมื่อเปิดฝาหม้อออก เนื้อหมูสไลด์ชิ้นบาง ถูกคีบลงไปอาบน้ำเพียงไม่กี่วินาที ก็คีบออกมาวางในจานของแม่ ลูกสาวพยักหน้า เพื่อให้ผู้เป็นแม่ลองชิม มือของมือคีบหมูขึ้นมา ใส่ปากแล้วยกนิ้วโป้งให้ลูกสาว ก่อนที่สองแม่ลูกจะเริ่มต้นมื้ออาหารเย็นที่สุดพิเศษ กันตามลำพัง เค้กสองชิ้น ที่ราคาแพงลิบลิ่ว ถูกหยิบออกมาเสิร์ฟเป็นของหวานในค่ำคืนนี้ ผู้เป็นแม่กอดลูกสาวคนเดียว แล้วสวมสร้อยคอเส้นบางประดับด้วยจี้รูปหัวใจ ให้เป็นของขวัญวันพิเศษ " แม่ขอให้มาลินของแม่ เป็นมาลินที่ มีความสุข ไร้มลทิน และ อุปสรรคมากล้ำกลายในชีวิตนะลูก " ลูกสาวก้มลงกราบที่ตักของผู้เป็นแม่ แล้วกอดแม่แน่นอีกครั้ง " แม่ไม่ต้องเหนื่อยแล้ว มาลินจะเลี้ยงแม่เอง " ลูกสาวบอกย้ำอีกครั้ง แล้วจับสร้อยที่คอ ของขวัญราคาแพงของแม่ มาลินจะหาเงินซื้อสร้อยเส้นโตๆมาคืนเลยจ้ะ ลูกสาวคิดในใจ แล้ว มองแม่ที่ทำงานเหนื่อยยากมาหลายปี กว่าจะตั้งหลัก และ เลี้ยงดู ลูกสาวคนเดียวมาตามลำพัง ผ่านปากเหยี่ยวปากกา ผ่านคำดูถูกนินทา ของเพื่อนข้างบ้าน มาสารพัด จนวันนี้ วันที่ลูกสาวเรียนจบ รับปริญญา ทุกคนในละแวกบ้าน ก็เริ่มได้รับกรรมตามคืนสนอง ของตัวเองจนหมดสิ้น ว่าเค้าอย่างไร ก็รับคืนไปแบบนั้น ชุดทำงานที่เป็นยูนิฟอร์มของบริษัท ชื่อดัง กระโปรงสีครีม กับเสื้อสีส้มอ่อน ที่แม่นำมาแก้แบบโครงให้ใหม่ เพื่อให้พอดีตัวกับรูปร่างของลูกสาว รองเท้าหนังแกะเนื้อนุ่มที่ได้มาเป็นของขวัญ วันพิเศษ ถูกนำมาสวมใส่ พร้อมกระเป๋าผ้า ที่ผู้เป็นแม่เย็บด้วยมือตัวเอง " สวยหรือยังแม่ " ลูกสาวที่ผ่านโปรวันแรก เดินวนไปวนมา หลังจากสวมชุดสีขาวกระโปรงสีดำฝึกงานก่อน เป็นเวลาเกือบสี่เดือน กว่าจะได้ใส่ชุดพนักงานประจำ " สวยแล้ว มาลินของแม่สวยที่สุด " หญิงวัยห้าสิบปี บอกลูกสาว แล้วเดินออกไปส่งที่หน้าประตูบ้าน ที่อยู่ติดถนน ใช้เวลาเดินไม่ไกล ก็ไปถึงสถานีรถไฟฟ้า " โชคดีนะลูก มาลิน " พนักงานใหม่ บัตรพนักงานติดชื่อ นางสาววิมลิน ภักดีมาก ถูกสแกนในช่วงเวลาเกือบแปดโมงเช้า รุ่นพี่หลายคน มาถึงที่ทำงานแล้ว น้องใหม่ที่เพิ่งได้บรรจุยิ้มเขินกับชุดทำงานพนักงานประจำ พร้อมกับเดินไปยกมือไหว้ ทักทายผู้จัดการสาวใหญ่ ที่รับเข้ามาทำงาน " สวัสดีค่ะพี่เจน " รุ่นพี่สาววัยสี่สิบปี พยักหน้าแล้วยิ้มให้กับลูกน้อง " ของขวัญวันรับปริญญาจ้ะ " สาวใหญ่ส่งถุงของขวัญให้แล้วพยักหน้าให้รับไป " ขอบคุณมากนะคะ มาลินเกรงใจมากๆเลยค่ะ " " ถ้าเกรงใจ ก็ทำงานให้ดี พี่จะได้รับคำชมจากบอสว่า เลือกมาถูกคน " ค่าจ้างและสวัสดิการของที่นี่ เป็นที่ต้องการของนักศึกษาจบใหม่แทบทั้งวัน วิมลินยังจำได้ดีว่า กว่าจะเข้ารอบสัมภาษณ์ เธอต้องสอบข้อเขียน จากเกือบสองร้อยคน จนเหลือผู้เข้าสอบสัมภาษณ์ เพียง5คน และเธอ เป็นเพียงคนเดียว ที่ได้ฝึกงาน 4เดือน กว่าจะได้รับการบรรจุ เป็นพนักงานบัญชีของที่นี่ ด้วยอัตราเงินเดือน สองหมื่นบาท พร้อม สวัสดิการอย่างอื่น อีกหลายอย่าง " ค่ะ มาลินสัญญาว่าจะตั้งใจทำงานเต็มที่ " พนักงานใหม่ ยิ้มกว้าง แล้วเดินกลับไปที่โต๊ะ หยิบถุงของขวัญออกมาแล้วเแกะดู ภายในเป็นนาฬิกา ยี่ห้อดัง ราคาหลายพันบาท สีโรสโกลด์ สวยจับตา ลูกน้องหันไปมอง รุ่นพี่ที่นั่งยิ้มอยู่ แล้วสบตากัน พี่เจนขา มาลินขอบพระคุณเหลือเกิน หญิงสาวบอกในใจ ลูบคลำนาฬิการาคาแพง แล้วเอาเก็บใส่กล่องเอาไว้อย่างเดิม " อันนี้เบิกเงินสด อันนี้เบิกเป็นเช็ค " คนที่นั่งข้างๆ ส่งแฟ้มสองสี ให้ แล้วบอกรายละเอียด ของงานที่ต้องรับผิดชอบเต็มตัว " ทุกบ่าย มาลินต้องเอาขึ้นไปที่ฝ่ายเลขาของบอส เค้าจะสรุปยอดอีกที แล้วเซ็นต์กลับมา มาลินต้องขึ้นไปเอาแฟ้มก่อนเลิกงาน ถ้าวันไหนบอสไม่เข้า หัวหน้าเลขา จะดูแทน แต่ถ้าไม่เข้า ก็ให้พี่เจน เข้าใจไหม " " วันนี้บอสไม่เข้า ไปกับหัวหน้าเลขา มาลินก็ส่งให้พี่เจนได้เลย นะ " รุ่นพี่บอกแล้วยิ้มให้กำลังใจ " ทำงานที่นี่ เป็นระบบทุกอย่าง บอสใจดี เปย์หนัก สิ้นปีรอโบนัสแล้วกัน พี่เจน แกได้หลายแสนทุกปี " บอส ชื่อ คุณ คีตะ เสียงเพลงคลาสสิคดังขึ้นในร้านอาหารชื่อดัง บรรยากาศร้านสุดหรู พร้อมอาหารและบริการมีระดับ ทำให้การเดทครั้งนี้ น่าจะประสบความสำเร็จ บุตรชายคนเดียวของนักธุรกิจหญิงสุดแกร่งของเมืองไทย ไม่ยอมลงหลักปักฐานกับใครง่ายๆ ดังนั้น ผู้เป็นแม่ จึงส่งเทียบเชิญ ลูกสาวของเพื่อนฝูงที่พอจะคุ้นเคยกัน มาพบปะกับบุตรชายคนเดียว เพื่อทำความรู้จักกันก่อน ชายหนุ่มสวมสูทสีเข้ม สวมแว่นตาสีชา เดินเข้ามา แล้วยิ้มให้กับหญิงสาวตรงหน้า " สวัสดีครับ คุณ " " อรค่ะ น้องชื่ออรค่ะ พี่คีธ " คนฟังที่ได้ยินคำตอบ เอามือลูบหน้าตัวเอง แล้วถามกลับไป " คนบรีฟมา เค้าไม่ได้บอกหรอครับ ว่าห้ามเรียกคีธ " คำต้องห้ามที่เป็นชื่อเล่น ทำเอาคนฟังนิ่งไปทันที ความตื่นเต้นทำให้หลุดปากออกไป " ขอโทษค่ะ อรขอโทษค่ะ คุณคีตะ " หญิงสาวละล่ำละลักขอโทษออกมา " มื้อนี้ ทานให้อร่อยนะครับ ผมไม่มีเวลา " เจ้าตัวลุกขึ้นแล้วเดินออกไป อย่างเสียมารยาท ก่อนจะยักคิ้วให้ผู้จัดการ ที่ถอนหายใจออกมา ด้วยความอ่อนใจ คุณคีตะ ทำไมช่างเลือกขนาดนี้ ไม่ใช่ไม่ชอบผู้หญิง แต่ ชอบในแบบรักสนุก แต่ไม่ผูกพันมากกว่า คนเป็นแม่ก็น้ำท่วมปาก ไม่กล้าว่าลูกสักคำ เพราะรู้ดีว่า ลูกชายคนเดียว ถูกตามใจมาหนักมาก จนตอนนี้ สามสิบกว่าเข้าไปแล้ว ก็ยังไม่มีใครคบหาด้วย รถตู้สีดำสนิทจอดที่หน้าตึกช่วงบ่าย พนักงานหลายคนลงมาซื้อกาแฟ และเครื่องดื่มข้างล่าง มองบอสที่กลับเข้ามาใบหน้าบึ้งตึง ก่อนจะยืนรอลิฟต์ส่วนตัว แล้วก็หันไปเห็น พนักงานที่ถือแก้วกาแฟใส่ถุงมาหลายใบ กับขนมอีกถุงใหญ่ ยืนอยู่ข้างๆ ประตูลิฟต์เปิดออก บอสหนุ่มมองคนตรงหน้า แล้วถามเสียงดุ " ไปไหม ชั้นอะไร " ลิฟต์ส่วนตัว ไม่ใช่ส่วนรวม มาลินอยากจะปฏิเสธออกไป แต่เพราะท่าน รออยู่ ทำให้เจ้าตัว ต้องก้าวขาเดินเข้าไป เพื่อไม่ให้ท่านรอ " ชั้นอะไร " ท่านถามออกมา เมื่อเห็นของที่อยู่เต็มมือ " ชั้นแปดค่ะ ขอบคุณค่ะ " วิมลินตอบเสียงเบา แล้วพยายามมองตามขึ้นไป หวังว่าจะเร่งให้มันเร็วขึ้น " ขอบคุณค่ะ " พนักงานสาวบอกขอบคุณอีกครั้ง แล้วก้าวออกไป ทันที