“แล้ว... องค์สุลต่านทรงได้รับบาดเจ็บตรงไหนไหมเพคะ...”
“ไม่ต้องมาห่วงเราเลย ตัวเองจะตายอยู่แล้ว”
เขาทำเสียงดุดันใส่อย่างโมโห
“เจ้าทำแบบนี้ทำไม เอาตัวมาบังเราไว้ทำไม”
จิรัชยาร้องไห้ออกมา “ก็หม่อมฉัน... ไม่อยากให้องค์สุลต่านทรงเจ็บปวดนี่เพคะ”
“แล้วเจ้าทำแบบนี้ คิดว่าเราไม่เจ็บปวดหรือไง”
“หม่อมฉัน...”
“เจ้าเจ็บ... เราก็เจ็บเหมือนกัน จำเอาไว้นะจินนี่”
หล่อนมองเขาผ่านม่านน้ำตา
“ชีวิตของพระองค์ทรงมีค่ายิ่งนักต่อประชาชนของฟาดิลาห์ ในขณะที่ชีวิตของหม่อมฉันมีค่าแค่กับท่านแม่และชามิลเท่านั้น”
“ทำไมเจ้าพูดแบบนี้”
“หม่อมฉัน...”
“นอกจากแม่ของเจ้าและชามิลแล้ว ชีวิตของเจ้าก็มีค่ากับเราเช่นกัน”
“อย่าทรงตรัสแบบนี้เลยเพคะ”
“เจ้าเป็นราชินีของเรานะจินนี่ เจ้ามีค่าสำหรับเราเสมอ”
มือเล็กของจิรัชยาถูกยกขึ้นและสัมผัสด้วยริมฝีปากอบอุ่นขององค์สุลต่านหนุ่มรูปงามผู้ยิ่งใหญ่แผ่วเบา
“หม่อมฉันรู้เพคะว่
