“เมียเราเป็นอย่างไรบ้างหมอหลวง!”
ความร้อนรนขององค์สุลต่านหนุ่มทำให้หมอหลวงต้องรีบละล่ำละลักบอกอาการของจิรัชยาออกมาโดยเร็ว
“พระอาการขององค์สุลตาน่า...”
“ก็พูดมาสิหมอหลวง เร็วเข้า!”
ลูฟาสใจแทบขาด หยาดเลือดสีแดงสดของจิรัชยายังคงติดตรึงอยู่ในสมองชัดเจน
“ทรง... ปลอดภัยแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
“จินนี่ปลอดภัยแล้ว...”
“พ่ะย่ะค่ะ”
ร่างของลูฟาสทรุดลงนั่งกับเก้าอี้แรงๆ ความหนักอึ้งในหัวใจจางหายไปในที่สุด
“เมียเรา... ปลอดภัยแล้ว...”
เขาพึมพำออกมาทั้งน้ำตา ไม่เคยดีใจแบบนี้มาก่อนเลยตั้งแต่จำความได้
“แล้วนาง... ฟื้นหรือยังหมอหลวง เราอยากพบนาง”
“องค์สุลตาน่ายังคงไม่รู้พระองค์เองพ่ะย่ะค่ะ”
“แล้วอีกนานไหม”
“กระหม่อมประมาณการว่าน่าจะเป็นวันพรุ่งนี้พ่ะย่ะค่ะ”
แม้จะโล่งใจแล้ว แต่ลูฟาสก็ยังคงอดห่วงจิรัชยาไม่ได้ “งั้นเราขอเข้าไปดูนางหน่อยได้ไหม”
“เอ่อ... กระหม่อมเกรงว่าจะ... ไม่ค่อยดีต่อองค์สุลตาน่าพ่
