“พี่ฮันนา... ฆ่าเขาทำไมคะ”
“ก็มันสมควรได้ยังไงล่ะ”
หล่อนส่ายหน้าไม่เข้าใจกับคำพูดของฮันนา “เขา... เขาไม่ได้เป็นคนร้ายนะคะ เขากำลังจะ...”
หล่อนยังพูดไม่ทันจบ ฮันนาก็เดินเข้ามาเอาด้ามปืนตบหน้าหล่อนฉาดใหญ่
“อ๊ะ โอ๊ย!” ร่างของจิรัชยาร่วงลงไปนอนกลิ้งกับพื้น เลือดไหลออกมาจากมุมปาก ขณะมองพี่สาวต่างมารดาอย่างหวาดกลัว “พี่ฮันนา... ทำฉันทำไมคะ...”
“แกยังจะมีหน้ามาถามฉันอีกเหรอ นังจินนี่!”
“ฉัน... ฉันไม่รู้ว่าพี่หมายความว่ายังไง”
“หึ...” ฮันนาหัวเราะดังลั่น เสียงหัวเราะนั่นไม่ต่างจากปีศาจร้ายจากขุมนรกแม้แต่น้อย “แกแย่งทุกอย่างไปจากฉัน นังจินนี่!”
“ฉัน.. ฉันไม่ได้... โอ๊ย!”
หล่อนถูกฟาดด้วยด้ามปืนอีกครั้งจนโหนกแก้มบวมเป่ง ก่อนที่ฮันนาจะตามเข้ามากระชากเส้นผมนุ่มเอาไว้แรงๆ
“ฉันเจ็บ... พี่ฮันนา... ปล่อยฉันเถอะค่ะ”
“นี่มันยังน้อยไปกับสิ่งที่แกแย่งไปจากฉัน นังจินนี่!”
“ฉัน... ก็ไปจากที่นี่แล้
