เมื่อเนื้อตัวได้รับการปลดปล่อยมาอย่างเต็มที่ ลูฟาสจึงอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เขาอมยิ้มขณะตักอาหารใส่ปาก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองโมฮัมหมัดที่เอ่ยถาม
“ท่านอาถามอะไรผมหรือครับ พอดีผมไม่ทันได้ฟัง...”
“ใจลอยจริงๆ ด้วย” โมฮัมหมัดหัวเราะ ก่อนจะพูดต่อ “นี่อาไม่ได้เห็นหลานนั่งยิ้มและแสดงท่าทางใจลอยแบบนี้มานานแค่ไหนกันนะ อาชักอยากจะรู้แล้วสิว่าใครทำให้หลานของอาคิดถึงได้ น่าจะเป็นผู้หญิงใช่ไหมล่ะ ลูฟาส”
ลูฟาสอมยิ้ม และก็อดไม่ได้ที่จะปรายตามองจิรัชยาที่กำลังนั่งอยู่เคียงข้างกับโมฮัมหมัด เขาเผลอตัวมองหล่อนนานพอสมควร และก็ได้เห็นแก้มนวลแดงระเรื่อ ก่อนที่เจ้าหล่อนจะพยายามหลบสายตาของเขา
ทำไมจิรัชยาน่ารักแบบนี้นะ ยิ่งมองหล่อนก็ยิ่งน่าปรารถนา เมื่อครู่นี้ เขาปลดปล่อยในกายสาวที่คับแน่นไม่เปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรง บ้าคลั่ง ความจริงอยากจะกกหล่อนเอาไว้ทั้งวันทั้งคืน แต่ก็รู้ดีว่าสถานที่ไม่อำนวยนัก
แต่หล่อนไม่มีทางหนีรอ
