“เจ้าขัดใจเราไม่ได้หรอก” คนโอหังคนเดิมประกาศความเผด็จการออกมา
หล่อนยกมือขึ้นดันแผงอกกว้างเอาไว้แรงๆ พยายามจะต่อสู้กับความร้อนฉ่าที่เกิดขึ้นในอุ้งเชิงกรานอย่างสุดความสามารถ
“อย่า... ทำแบบนี้เลยเพคะ... อย่าทรงลดพระองค์ลงมาเกลือกกลั้วกับสตรีที่พระองค์ทรงเกลียดชังอีกเลย”
น้ำตาของหล่อนร่วงกราวอาบแก้ม
ลูฟาสแลบลิ้นออกมาเลียหยาดน้ำตาของหล่อน เลียด้วยกิริยาหื่นกระหาย ขณะกดกายส่วนล่างเข้าหาหล่อนเป็นจังหวะอย่างต้องการปลุกเร้า
“เจ้าก็เหมือนน้ำจัณฑ์นั่นแหละ ถึงจะรู้ดีว่ามันไม่ดีต่อร่างกายแค่ไหน แต่ทุกคนก็ต้องการจะดื่ม...” ลมหายใจของเขากระเส่าเต็มไปด้วยความหิวกระหาย
หล่อนส่ายหน้าไปมา มองเขาอย่างวิงวอน และก็พยายามควบคุมตัวเองอย่างสุดความสามารถ
อย่าใจง่ายอีกนะ จิรัชยา... อย่ายอมให้เขาเข้ามาเคลื่อนไหวในกายสาวได้อีก
“แต่หม่อมฉัน... ไม่ต้องการเพคะ”
“ไม่ยากหรอกที่เราจะทำให้เจ้าต้องการน่ะ จริงไหม จิร
