จันจิราเอ่ยถามบุตรสาวเมื่อเห็นจิรัชยานั่งเหม่อตาลอยไม่แม้แต่จะตักข้าวใส่ปาก
“มีเรื่องไม่สบายใจใช่ไหมจินนี่”
“เอ่อ...” จิรัชยาสะดุ้งเล็กน้อย และเลือกจะปฏิเสธ “ไม่มีอะไรค่ะแม่”
“อย่าโกหกแม่เลยจินนี่ แม่เป็นห่วงลูกนะ”
จิรัชยาน้ำตาไหลริน และก็ไม่อาจจะโกหกมารดาได้อีกต่อไป กลีบปากอิ่มสั่นระริกยามตอบออกมา
“ฉัน... เจอองค์สุลต่านค่ะแม่”
“ฮะ!”
จันจิราเบิกตากว้างด้วยความตื่นตกใจ
“ว่ายังไงนะจินนี่”
“องค์สุลต่าน... ทรงเสด็จมาที่บ้านของเจ้าชายโมฮัมหมัดค่ะแม่ แล้วฉันก็... พบกันพระองค์...”
“ตายแล้ว แล้วพระองค์... ทรงกริ้วไหมจินนี่ แล้วจะให้คนมาตามจับตัวพวกเราไหม”
จิรัชยาส่ายหน้าไปมาด้วยความเจ็บช้ำ หล่อนไม่อาจจะบอกความจริงแม่ออกไปได้ว่าลูฟาสทำอะไรกับตัวเองบ้าง เพราะมันน่าอดสูเหลือเกิน
“พระองค์... ไม่ได้ทรงตรัสอะไรเลยเพคะ”
“ถ้าพระองค์ไม่ทรงตรัสอะไรออกมา แล้วทำไมลูกถึงหน้าเศร้าแบบนี้ล่ะจินนี่”
