เขายิ้มเยาะ ดวงตาดุดัน มือใหญ่ยกขึ้นกระชากเสื้อผ้าออกจากตัว แผงอกกว้างสีคร้ามแดดที่แน่นไปด้วยกล้ามเนื้อมัดงามเผยโฉมอยู่ตรงหน้า หล่อนหน้าตาซีดเผือด และถอยหลังไม่หยุด จนในที่สุดก็ไปจนตรอกที่ผนังห้อง
“ก็เจ้าคันนี่ เราก็จะช่วยเกาให้เจ้าไงล่ะ”
หล่อนรู้ทันทีว่าเขาจะทำอะไร ดวงหน้างามส่ายไปมา พยายามวิงวอน
“ได้โปรด... ปล่อยหม่อมฉันไปเถอะเพคะ...” น้ำตาไหลรินออกมาอาบแก้ม มันคือน้ำตาแห่งความอดสู
เขายิ้มเยาะ ไม่มีความปรานีในดวงตาสีสนิมเลยแม้แต่น้อย เสื้อเชิ้ตสีขาวถูกทิ้งลงกองกับพื้นห้องอย่างไม่ไยดี ก่อนที่นิ้วแข็งแรงจะลดลงไปแตะที่ขอบกางเกงขายาวที่สวมใส่อยู่
“อย่า... นะเพคะ...”
ไม่ว่าหล่อนจะวิงวอนขอความเมตตาสักแค่ไหน แต่เขาก็ไม่รับฟัง เพราะเสี้ยวนาทีต่อจากนั้น กางเกงขายาวสีเดียวกับเสื้อเชิ้ตก็ถูกสลัดออกจากท่อนขาทรงพลัง และไปกองรวมอยู่กับเสื้อนั่นเอง
เรือนกายบุรุษเพศแสนงดงามปรากฏต่อหน้าของหล่อน ทั
