“แม่เจ้าบอกความจริงกับเราหมดแล้ว จิรัชยา”
น้ำเสียงของเขาดุดันมากขึ้น ดวงตาค่อยๆ เปลี่ยนเป็นกองไฟ ดวงหน้าหวานที่ซีดเผือดทำให้เขายิ่งโมโห
“นี่เจ้าคิดจะซ่อนชามิลเอาไว้จากเราไปถึงไหนกัน จิรัชยา!”
“ชามิล... ไม่ใช่ลูกของพระองค์เพคะ ไม่ใช่... เขาเป็นลูกของหม่อมฉัน... ของหม่อมฉันคนเดียว...”
หล่อนร้องไห้คร่ำครวญด้วยความเสียใจ ความหวาดกลัวแล่นมาจับหัวใจ เมื่อความลับที่ซ่อนเอาไว้มันเปิดเผยหมดแล้ว
“เจ้าก็รู้อยู่แก่ใจว่าโกหกเราไม่ได้”
นี่หล่อนจะทำยังไงดี ถึงจะรอดจากทัณฑ์ร้ายในครั้งนี้
ลูฟาสกำลังโกรธมาก และหล่อนก็รู้นิสัยของเขาดีว่าถ้าเขาโมโห เขาจะไม่ปรานีให้ใคร หล่อนกำลังจะแหลกคามือของเขา บางทีเขาอาจจะสั่งประหารทั้งหล่อนทั้งมารดา และก็พาชามิลกลับไปฟาดิลาห์เพื่อให้มเหสีของเขาย่ำยี
ไม่... หล่อนยอมไม่ได้ ไม่มีทางยอม!
“เพคะ... ชามิลเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขที่พระองค์ไม่ทรงต้องการ”
หล่อนเค้นเสีย
