จิรัชยาก้มหน้าหลบสายตาของมารีอาห์ “แต่... หม่อมฉันไม่ค่อยชอบแล้วเพคะ”
“เจ้าอย่ามาเฉไฉเลย รับดอกไม้จากเสด็จพี่เอาไว้เถอะ”
“เอ่อ... องค์สุลต่านตรัสว่า ถ้าองค์สุลตาน่าไม่ยอมรับดอกกุหลาบช่อนี้เอาไว้ พระองค์จะเสด็จมาเอาเรื่องเพคะ” นางกำนัลที่ถือช่อดอกกุหลาบขาวช่อใหญ่เอาไว้เอ่ยขึ้น
จิรัชยาหน้าซีดเผือด ในขณะที่องค์หญิงมารีอาห์หัวเราะขบขันอย่างชอบอกชอบใจ
“เสด็จพี่ไม่เคยตรัสเล่นๆ นะจินนี่ เจ้ารับเอาไว้เถอะ เราไม่อยากให้เสด็จพี่ต้องทิ้งราชกิจกลางคัน เพื่อมาชำระโทษเจ้าน่ะ”
จิรัชยาไม่มีทางเลือก จำต้องยื่นมือไปรับช่อดอกกุหลาบจากมือของนางกำนัลมาถือเอาไว้ พวงแก้มนวลแดงระเรื่อ
“เราไม่ยักกะรู้มาก่อนเลยนะเนี่ยว่าเสด็จพี่ของเราจะมีอารมณ์โรแมนติกด้วย”
องค์หญิงมารีอาห์หัวเราะคิกคัก ในขณะที่จิรัชยาเต็มไปด้วยความขัดเขิน
“งั้นเจ้าก็ชื่นชมดอกไม้จากเสด็จพี่ไปก่อนนะ เราขอตัวก่อน ว่าจะไปหาอะไรสนุกๆ ทำสักหน่อ
