มารีอาห์ส่ายหน้าไปมากับความแสนงอนและคิดลบของจิรัชยา แต่กระนั้นก็เข้าใจความรู้สึกของสหายรัก หากพี่ชายของหล่อนไม่ปากหนัก เรื่องก็คงไม่บานปลายแบบนี้หรอก
“เดี๋ยวเจ้าก็จะรู้ด้วยตัวเอง นั่น... เสด็จพี่เสด็จมานั่นแล้ว”
คำพูดของมารีอาห์ทำให้จิรัชยาต้องหันไปมอง และก็เห็นวรกายกำยำล่ำสันของลูฟาสเดินตรงเข้ามาหา หัวใจหล่อนสั่นเทา มือไม้เย็นเฉียบตรงกันข้ามกับบางส่วนที่ร้อนระอุ ฉากรักที่ฟาดฟันกันเมื่อคืนยังคงตราตรึงอยู่ในสมอง
“ถวายบังคมเพคะ เสด็จพี่”
“ถวายบังคมเพคะ องค์สุลต่าน” จิรัชยากล่าวแผ่วเบา
ลูฟาสระบายยิ้มให้น้องสาว และเอ่ยถาม “วันนี้เจ้าไม่ไปวิ่งเล่นซุกซนที่ไหนหรือมารีอาห์”
“แหม เสด็จพี่น่ะ ทำไมทรงตรัสเหมือนหม่อมฉันเป็นเด็กน้อยแบบนั้นล่ะเพคะ”
“ก็เจ้าซุกซนไม่สมวัยจริงๆ นี่นา มารีอาห์”
“เสด็จพี่น่ะ หม่อมฉันไม่พูดด้วยแล้วเพคะ ทูลลาเพคะ”
องค์หญิงมารีอาห์ทำหน้าย่นใส่พี่ชาย ก่อนจะหันไปลาจิรัชย
