ลูฟาสเดินออกจากตำหนักของตนเอง มุ่งหน้าไปยังตำหนักของจิรัชยา หัวใจของเราร้อนรุ่มไม่ต่างจากร่างกายเลยแม้แต่น้อย ไม่เคยอิ่ม ไม่รู้จักพอ มันคือความรู้สึกที่กำลังอัดแน่นอยู่ภายในอกตอนนี้
“เจ้าทำให้เราคิดถึงจนแทบบ้า จินนี่” ใบหน้าหล่อจัดขององค์สุลต่านผู้ยิ่งใหญ่เกลื่อนไปด้วยรอยยิ้ม นี่ถ้าเขาเหาะหรือหายตัวได้ เขาคงไม่ต้องมาเดินแกมวิ่งแบบนี้หรอก หรือว่าเขาควรจะย้ายจิรัชยาไปอยู่ที่ตำหนักของเขาเลยดีไหมนะ หิวเมื่อไหร่จะได้จับกลืนกิน จะได้ไม่ต้องเสียเวลาวิ่งมาหาแบบนี้
“ถวายบังคมพ่ะย่ะค่ะ”
ทั้งทหารและนางกำนัลทำความเคารพเขา ก่อนจะถูกเขาไล่ให้ออกไปไกลๆ
“พวกเจ้ามีอะไรก็ไปทำเถอะ เราจะค้างที่นี่ทั้งคืน”
“เพคะ / พ่ะย่ะค่ะ”
เหล่านางกำนัลและทหารล่าถอยห่างออกไป และเขาก็ก้าวเข้าไปภายในตำหนักกว้าง ดวงตาคมกริบสีสนิมที่กำลังมีไฟปรารถนาลุกโชนตวัดมองไปรอบๆ ห้อง
“อยู่ในห้องนอนแน่ๆ”
เขาก้าวตรงไปยังจุดหมายทันท
