“อือ...อูย...”
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่นั้นก็ไม่อาจรู้ได้ เมื่อเธอลืมตาขึ้นอีกครั้ง ก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนตั่งไม้ในห้องขนาดเล็กที่ค่อนข้างอับชื้น ไม่ใช่ใต้ท้องทะเลหรือนรก
เธอปรับสายตาให้คุ้นชินกับแสงสีส้มนวลสวยจากตะเกียงเจ้าพายุที่ห้อยอยู่ตรงมุมห้อง รวมทั้งปรับสติสำนึกรู้ให้ตื่นขึ้นจากความหลับใหลทรมาน
“อ่า...เอ๊ะ ทำไม” เธอรู้สึกได้ว่าพื้นห้องซึ่งเป็นไม้มันโคลงเคลงเล็กน้อย เหมือนว่ากำลังเกิดแผ่นดินไหวอย่างนั้นล่ะ
“อือ...” ใบหน้าสวยบิดเบ้เล็กน้อย เพราะกลิ่นคาวปลาที่อบอวลอยู่ในอากาศอย่างกลมกลืนเริ่มส่งผลกับความรู้สึก หากที่นี่ไม่ใช่ใต้น้ำแล้วล่ะก็ ที่นี่ต้องเป็นห้องเย็นที่เอาไว้เก็บปลาทะเลอย่างแน่นอน
“อะ...โอย...ปวดหัว” เธอตื่นมาพร้อมกับอาการปวดหัวตัวร้อน โดนพิษไข้เล่นงานจนได้
“ทำไมต้อง...ป่วยตอนนี้ด้วย” ดวงตาอ่อนล้าสิ้นหวังหันมองรอบกายด้วยความตระหนก ก่อนก้มมองสำรวจตัวเองด้วยใจลุ้นร
