“สวัสดีครับคุณแม่”
รามิลยกมือไหว้แม่อันดาที่เดินมาเปิดประตูรั้ว อ้อมรับไหว้คนตรงหน้า
“ผมมาหาอันดา อันดาอยู่ไหมครับ”
“อยู่จ้ะ”
“ผมขอเจออันดาได้ไหมครับ”
“อันดากำลังเสียใจ เมื่อกี้ก็เพิ่งร้องไห้ แม่ว่าอย่าเพิ่งเจอกันเลยนะ”
“ผมขอร้องนะครับ ผมอยากเจออันดาจริงๆ”
อ้อมทำหน้าหนักใจ ท่าทางรามิลคงอยากเจอลูกสาวตัวเองจริงๆ เข้าใจทั้งสองฝ่าย แต่ที่ไม่เข้าใจก็คือ รามิลดูเหมือนยังรักอันดาอยู่แล้วทำไมถึงเลิกกัน แถมเป็นการจบไม่สวยอีกด้วย
ไม่รู้เหตุผลการเลิกกันของสองคนนี้ หากถามว่าอยากให้กลับมาคบกันไหม? คงตอบไม่ได้ เพราะการตัดสินใจขึ้นอยู่กับทั้งสองคน
“ให้ผมเจออันดาได้ไหมครับ”
“เอ่อ…”
พรึ่บ…
“คะ…คุณหมอ!” อ้อมเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ เมื่อรามิลคุกเข่านั่งลงกับพื้นสกปรก ก้มหน้าอ้อนวอนขอเจอลูกสาวตัวเอง
“ผมขอร้องนะครับ”
“ละ…ลุกขึ้นมาก่อนค่ะ พื้นมันสกปรก” พูดพร้อมกับดึงรามิลขึ้น
รามิลลุกขึ้นตามแรง
