King X King เกิดใหม่เป็นองค์รัชทายาทลำดับสุดท้าย

" องค์ราชา! องค์ราชา!!! องค์ราชา!!! " เสียงของชายรูปร่างใหญ่สวมชุดเกราะสีทองอยู่เต็มร่างกาย กำลังตะโกนออกมาขณะที่ผมกำลังนอนอยู่บนเตียงด้วยน้ำเสียงที่ดังมาก พร้อมกับสีหน้าที่กำลังเศร้าอยู่ เห้อ~ จะตะโกนให้มันหนวกหูทำไมยังไงทุกคนก็ต้องเป็นแบบนี้อยู่แล้ว ผมคิดขณะที่กำลังมองชายที่กำลังเกาะด้านข้างเตียงของผม ซึ่งคนที่เกราะด้านข้างเตียงของผมตอนนี้ก็คือ เดวิส บาร์ลอน บาฮามุท เป็นลูกชายลำดับที่ 1 ของผมเอง เขากำลังร้องไห้พร้อมกับตะโกนออกมาด้วยความเศร้าอยู่ ตามจริงการเป็นราชา แล้วได้ตายโดยการแก่ตายแบบนี้นบว่าเป็นเรื่องที่ยากมาก เพราะมันฟันฝ่าเรื่องต่างๆ อย่างมากมาย เช่น สงคราม,การรอบปลงพระชน,การชิงบัลลังค์จากญาตหรือลูก และยังมีเรื่องอื่นๆ อีกมากมาย แต่ผมก็สามารถรอดจากเรื่องพวกนั้นมาได้หมดจนตอนนี้อายุ 101 ปี แต่สุดท้ายก็ต้องมาตายกับเรื่องของร่างกายที่ชราภาพอยู่ดี " ท่านพ่ออย่ารีบจากข้าไปตอนนี้นะครับ " เดวิสที่กำลังเกราะเตียงอยู่พูดออกมา แล้วก็เอื้อมมือทั้งสองข้างของเขามาแตะที่มือซ้ายของผมด้วยความนุ่มนวล " ข้าพอแล้วละ- การเป็นราชาให้กับประเทศนี้มันช่างเหนื่อยเหลือเกิน " ผมพูดพร้อมกับส่ายหน้าไปมาอย่างช้าๆ เหมือนกับคนที่กำลังจะหมดแรง แล้วเดวิชที่กำลังนั่งร้องอยู่ก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงตั้งมั่นแบบสุดๆ " ไม่นะท่านพ่อ! สุดยอดราชาอย่างท่านจะมาสิ้นพระชนม์แบบนี้ได้ยังไง " เหอะ! สุดยอดราชาสินะ! มันก็เป็นแบบนี้แหละเพราะคำบ้าบ่อนี่แหละที่ทำให้เรารู้สึกว่าการใช้ชีวิตของเรามันไม่คุ้มเอาสะเลย ประชาชนบ้างละ เพื่อประเทศบ้างละ เราใช้ข้ออ้างพวกนี้ตลอดกับเรื่องที่เราทำ สุดท้ายก็ไม่ได้ทำตามความฝันที่ตัวเองตั้งเอาไว้ เจ็บ!!! ในระห่างที่ผมคิดอยู่ผมก็รู้สึกเจ็บที่หน้าอกขึ้นมา ความเจ็บที่ผมรู้สึกอยู่ตอนนี้เรียกได้เลยว่ามันรู้สึกเจ็บกว่าโดนดาบแทงทะลุร่างกายในสนามรบสะอีก แต่เมื่อผมตั้งสติได้ก็รู้ทันทีว่าสิ่งที่รู้สึกอยู่ตอนนี้มันคืออะไร นี่สินะ! สิ่งที่เรียกว่าความรู้สึกก่อนตาย ในที่สุดเวลาของเรามันก็มาถึงถึงตอนนี้จะเจ็บแต่ก็รู้ถึงความอบอุ่นจากผ้าห่มที่อยู่รอบตัวได้เลย หึ! ความตายมันก็ไม่ได้น่ากลัวเท่า- " โอ้ว โอ้ว.... องค์ชายทรงฝันร้ายสินะคะ ไม่เป็นอะไรนะคะ เวโนริก้า อยู่นี่แล้ว " ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันมาเรียกเราว่าองค์ชายด้วย ไมสิ!!! เธออาจจะเรียกคนอื่นก็ได้เธออาจจะเป็นพวกเทพหลังความตายที่หนังสือได้เขียนเอาไว้ เห้อ~ ขนาดเทพโลกหลังความตายยังเรียกเราว่าองค์ชายเลยเหรอเนี่ย แต่เทพหลังความตายที่ชื่อ เวโรนิก้า เราก็ไม่เคยได้ยินเลยแหะ? แต่ก็ช่างเถอะ ตอนนี้เราก็ตายไปแล้วมันจะยังไงก็ได้!!!- อุแว้! อุแว้! อุแว้! อะไรกันนี้เราไ้ด้ยินเสียงทารกร้องด้วยเหรอ ในขณะที่อีกชีวิตดับก็มีอีกชีวิตเกิดสินะ แต่ยังไงก็ขอให้เจ้าอย่าไปเกิดในครอบครัวการเมือง หรือครอบครัวชชั้นสูงเลย เพราะชีวิตมันน่าเบื่อมากขอให้โชคดีนะเด็กน้อย.... เอ่ะ!!! เดียวก่อนนะ ความอบอุ่น! องค์ชาย! เสียงของเด็กทารก! แถมตอนนี้เรารู้สึกเหมือนกับว่ากำลังโดนอุ้มแบบสมัยเป็นเด็กไม่มีผิด ตัวผมที่รู้สึกถึงความผิดปกติขึ้นมาก็ค่อยๆ เปิดเปลือกตาทั้งสองที่รู้สึกว่ามันเปิดออกจากกันยากมาก เรียกได้ว่าแค่พยามลืมตาตอนนี้มันหนักยิ่งกว่าผมวิ่ง 10 กิโลเมตรสะอีก เอ่ะ!!! นี่มันหมายความว่ายังไงกันเนี่ย ตัวผมที่ลืมตาตื่นขึ้นมาก็เจอกับผู้หญิงสวมเสื้อเมดรับใช้ที่ผมเห็นอยู่เป็นประจำที่เป็นสีดำสลับขาวที่เห็นในวังจนชิ้นตา เธอเป็นผู้หญิงตาสีฟ้าผมสีเหลืองหยิกลอนสวยงานความยาวของผมก็อยู่ประมาณครึ่งของหลังได้ แววตาทั้งสองกลมโต ใบหน้าเรียวสวยงาน และสีผิวก็เป็นสีขาวสะอาดราวกับว่ามันเป็นสีของหิมะไม่มีผิด แต่ก็มีสีของเลือดฟาดแดงหน่อยๆ ปรากฏออกมาให้เห็นบนผิวของเธอ " โอ้ว โอ้ว.... ตื่นแล้วเหรอคะ หม่อนฉันเวโรนิก้าจะอยู่เป็นเพื่อนท่านตลอดทั้งคืนเองนะคะ องค์ชาย " ผู้หญิงที่กำลังอุ่มผมอยู่พูดออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแบบสดใส และโยกผมไปมาในอ้อมกอดของเธอต่อหลังที่พูดจบอย่างช้าๆ อื้ม~ สบายจัง... ไม่ได้มีคนอุ้มแล้วทำแบบี้ตั้งแต่สมัยเด็กๆ สบายกับผีนะสิ!!!! นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันทำไมเราถึงมาอยู่ที่นี่ เราต้องตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ? แล้วที่นี้มันที่ไหน? แล้วยังมีเมดมาอุ้มอยู่แบบนี้อีก? ในหัวของมตอนนี้มีเรื่องสงสัยอยู่เต็มไปหมด และแปลกใจอยู่มากมายแต่ตอนนี้มี 1 สิ่ง ที่สามารถยืนยันได้ และไ่ม่รู้ว่าพระเจ้าเล่นตลกอะไรเพราะเรื่องที่ผมสามารถยืนยันได้อย่างแน่นอนในตอนนี้ก็คือ ผมอยู่ในร่างของเด็กที่ได้ชื่อว่าเป็น..... องค์ชาย!!!!!