“ลาริมาร์...”
เสียงครางแผ่วปลุกสำนึกที่กำลังเคลิบเคลิ้มของลลิลให้ตื่นจากความลุ่มหลงราวต้องมนต์สะกด เสียงหนึ่งก้องมาจากความรู้สึกที่ยังปวดแปลบว่าพัลเลเดียมไม่เคยรักเธอ
“อาพีท...ปละ...ปล่อย”
ลลิลเบือนหน้าหลบริมฝีปากของชายหนุ่มที่พยายามจะกดลงบนเนื้อแก้มนุ่มและอาการขัดขืนทำให้เขาต้องหยุดตัวเองลงอย่างยากลำบาก พัลเลเดียมหายใจหอบสะท้อน เขาไม่จูบเธอแล้วแต่ยังไม่ยอมคลายวงแขนแกร่งที่รัดร่างบอบบางไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“ลาริมาร์...”
“หยุดแสดงละครซะทีเถอะค่ะอาพีท!”
เธอผลักเขาออกห่าง ถึงเรี่ยวแรงจะมีเพียงน้อยหากก็ดูเหมือนร่างสูงใหญ่จะยินยอมจำนนต่อทุกท่าทีของหญิงสาว ลลิลน้ำตาไหลเพราะไม่สามารถสะกดความผิดหวังและเจ็บช้ำไว้ได้ เธอจ้องหน้าเขาเขม็งก่อนจะโพล่งออกมาว่า
“จริง ๆ แล้วลิลไม่อยากกลับมาที่นี่เลย จริง ๆ แล้วลิลอยากเรียนต่อถ้ามันจะเป็นไปได้ แต่ทำไมอาพีทต้องบังคับลิล บังคับให้ลิลกลับมาทั้งที่อาพีทไม่
