อิศรากล่าวและแตะไหล่บุตรสาวเบา ๆ แพตบีบมือเรียวบางนั้นแน่น
“เพราะฉันได้สูญเสียสิ่งที่ฉันคาดหวังไปแล้ว ฉะนั้นฉันเลยไม่อยากให้พีทต้องสูญเสียสิ่งที่มีค่าไปอีก...วันนั้นฉันอยากยื้อเธอไว้และบอกกับเธอว่า...อย่าทิ้งน้องชายของฉันไป...และถึงวันนี้ที่ฉันได้พบกับเธอฉันก็ยังอยากจะพูดคำเดิมที่อยากพูดนั่นก็คือ...อย่าทิ้งพีทไปไหนเลยนะ”
ลลิลตีบตันและไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรได้ เธอทั้งดีใจและเสียใจในเวลาเดียวกัน ดีใจที่แพตฟื้นจากการนอนนิ่งเป็นผักแต่ก็เสียใจอย่างเหลือเกินที่ไม่อาจบอกกับเธอได้ว่าพัลเลเดียมได้เลือกคนที่เหมาะสมกับเขาแล้วซึ่งไม่ใช่เธอ และเสี้ยวหนึ่งของความคิดเธอก็สงสารอิศรา อยากถามพ่อของเธอเหมือนกันว่าเหตุใดจึงยังสู้หน้าพัลเลเดียมได้ทั้งที่เขาแย่งของรักไปซึ่งหน้า หากแต่ความคิดทั้งมวลกลับถูกกลืนเข้าไปใต้บึ้งที่ยังบอบช้ำ เธอเพียงตอบรับสั้น ๆ ว่า
“ค่ะ...ลิลไม่ทิ้งอาพีทไปไหน”
“ขอบคุณมาก...ขอบคุณ”
