เสียงของแพตที่ดังแทรกขึ้นทำให้ลลิลรีบหันไปมองเพราะไม่อยากเชื่อสายตาว่าผู้หญิงที่เธอไปเยี่ยมที่โรงพยาบาลวันก่อนในสภาพของเจ้าหญิงนิทราบัดนี้กลับเคลิ่อนไหวและพูดได้ราวกับความฝัน
“แพต...นี่คุณ...โอ...นี่คุณหายแล้วอย่างนั้นเหรอคะ?”
ลลิลผละจากบิดาและหันไปทางพี่สาวของพัลเลเดียม แพตแย้มยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่งดงามที่สุดเท่าที่ลลิลเคยเห็น
“ฉันรับรู้ได้แล้วเป็นปกติ เพียงแต่ยังต้องฝึกเดินและช่วยเหลือตัวเองให้มากกว่านี้ และที่ฉันเป็นอย่างนี้ได้ก็เพราะ...เธอ”
“คะ?” ลลิลเอียงคอทำหน้าประหลาดใจ “เป็นเพราะลิล...อย่างนั้นเหรอคะ?”
อีกฝ่ายพยักหน้าขณะดึงมือเรียวบางของหญิงสาวมากุมไว้ ลลิลก้มลงมองมือของแพต เธอจำได้ว่ามือคู่นี้เคยซูบซีดมากแค่ไหน ทว่าบัดนี้มันกลับอิ่มเอิบและงดงามราวมือของเจ้าหญิง ร่างแน่งน้อยคุกเข่าลงนั่งข้างรถเข็นและฟังเสียงหวานใสของผู้หญิงที่ทุกคนคิดว่าเธอเสมือนตายไปแล้ว แพตพยักหน้าเบา ๆ ก่อนเอ
