พอเธอบอกเขาถึงนึกได้ว่าตอนนี้ลลิลไม่ใช่หญิงสาวที่มีร่างกายแบบบางอย่างแต่ก่อน ในตัวเธอยังมีอีกหนึ่งชีวิตและเขาก็ลืมตัวนอนทับอยู่เหนือร่างเล็กทำให้เธอต้องแบกรับร่างหนาใหญ่ที่หนักอึ้ง เมื่อนึกขึ้นได้พัลเลเดียมจึงเลื่อนตัวกลับไปนั่งข้าง ๆ ขณะหญิงสาวค่อย ๆ ขยับลุกนั่งอย่างระมัดระวัง เธอดูบอบบางเหมือนแก้วที่ต้องถนอมและทำให้ชายหนุ่มอดที่จะรู้สึกผิดขึ้นมาไม่ได้ แว่บหนึ่งเขาเหลือบมองหน้าท้องของลลิลที่ยื่นออกมาเล็กน้อยหากนั่นก็มากพอที่จะทำให้เขาเกิดความปีติท่วมท้น
เธอตั้งครรภ์...และเด็กคนนั้นคือเลือดเนื้อของเขา
“ลิลจะไปจัดห้องให้อาพีทนะคะ เผื่อว่าอาพีทอยากพักผ่อนเพราะเดินทางมาไกล”
“ไม่ต้องหรอก” เขากล่าวพลางดึงมือเรียวบางไปกุมไว้ “แค่มีที่นอน ฉันนอนตรงไหนก็ได้”
“ไม่ได้หรอกนะคะ ถ้าศาสตราจารย์รู้ว่าลิลไม่ได้จัดเตรียมความสะดวกให้แขกของท่านอาจจะทำให้ท่านไม่สบายใจ”
“มาอยู่ที่นี่เธอคิดถึงฉันบ้างหรือเป
