จูลี่หยุดนิ่งมองร่างบอบบางในชุดกระโปรงซีฟองที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงอาบแดดริมสระน้ำบนชั้นดาดฟ้าในยามสนธยาย่ำท่ามกลางแสงมะลังมเลืองที่อาบทาไปทั่วท้องฟ้าและยอดตึกสูง แม่บ้านสาวก้าวเข้าไปหยุดใกล้ ๆ และค่อย ๆ วางถาดใส่อาหารลงบนโต๊ะไม้แล้วหย่อนตัวลงนั่งบนเตียงอาบแดดอีกตัวซึ่งวางคู่กัน
“คุณผู้หญิงคะ”
จูลี่ส่งเสียงแผ่วเบา ลลิลที่กำลังมองเหม่อไปบนท้องฟ้าเอียงหน้ากลับมายังแม่บ้านสาวด้วยดวงตาเลื่อนลอย จูลี่ยิ้มให้
“ฉันเตรียมอาหารเย็นมาให้ ทานอะไรสักหน่อยเถอะนะคะ”
“ฉันยังไม่หิวเลยค่ะ”
“ช่วงนี้คุณผู้หญิงแทบไม่แตะอะไรเลยนะคะ ไม่สบายหรือเปล่า”
แม่บ้านถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง จูลี่จะคอยสังเกตลลิลตลอดเวลาเพราะเธอคือคนเดียวที่อยู่เป็นเพื่อนหญิงสาวชาวไทยมาตลอดระยะเวลาเดือนกว่าที่พัลเลเดียมไม่กลับมานับแต่วันที่เขาไปโรงพยาบาล และเธอก็รู้ว่ามีสิ่งผิดปกติหลายอย่างเกิดขึ้น มันเป็นระยะเวลานานเกินไปที่เจ้านายไม่ก
