จูลี่รีบถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายลุกจากเก้าอี้และทำท่าจะเดินออกไป ลลิลประสานมือทั้งสองและมีสีหน้าวิตกกังวลหากเธอก็หันมาตอบด้วยน้ำเสียงที่พยายามบังคับให้ราบเรียบที่สุด
“ฉันจะกลับไปที่ห้องค่ะ...เอ้อ...อาพีทบอกหรือเปล่าคะว่าจะกลับมาตอนไหน”
“คุณผู้ชายไม่ได้บอกอะไรค่ะ เธอเพียงสั่งให้ฉันอยู่ที่นี่ และ...นอนที่นี่เป็นเพื่อนคุณค่ะ”
“ขอบคุณมากค่ะจูลี่”
ร่างเล็กรีบหันหลังและกลับไปยังห้องของเธอที่ชั้นบนขณะในหัวเต็มไปด้วยความสับสนและอัดอั้นจนแทบระเบิด ลลิลสั่นสะท้านเหมือนจับไข้ แพตบาดเจ็บหนักจนเกินจะเยียวยาให้กลับมาเป็นดังเก่า หญิงสาวเผลอน้ำตาซึมด้วยความกังวลที่สะท้อนอยู่ในอก
ถ้าพี่สาวของพัลเลเดียมเป็นอะไรไปแล้วพ่อของเธอล่ะ?
ลลิลตั้งคำถามมากมายในสมองน้อย ๆ ที่คิดอะไรแทบไม่ออกก่อนจะฉุกนึกอะไรบางอย่างได้ เธอรีบตรงไปที่โต๊ะหัวเตียงและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แต่เมื่อเปิดหน้าจอก็ต้องแปลกใจที่มีสายของบิดาข้ามาหน
