“ทำใจดี ๆ นะ...ฉันคิดว่าถึงเธอจะมีปัญหาไม่เข้าใจกับพ่อแต่เมื่อถึงเวลาที่เขาไม่สบายใจและต้องการใครสักคน ฉันคิดว่าคนคนนั้นคือเธอ”
ลลิลร้องไห้ออกมา เธอสะอื้นเพราะความรวดร้าวที่กำลังบีบคั้นหัวใจ หรือที่อิศราไม่สบายเป็นเพราะถูกพัลเลเดียมบีบบังคับ หรือว่าเขาจะตรอมใจเรื่องเวโรนิก้า หญิงสาวคิดไปสารพัดและเริ่มโทษตัวเองที่หนีมาโดยไม่คำนึงถึงความปลอดภัยของบุพการี สักครู่เอ็มม่าจึงกล่าวขึ้น
“โอ...แม่สาวน้อยของฉัน...เธอไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ เพราะพอฉันตอบกลับอีเมล์ไปพ่อของเธอก็ตอบกลับมา เขาบอกว่าเขาคิดถึงเธอมาก และวันนี้เขาก็ให้คนมารับเธอกลับอเมริกา”
“คะ?” คนฟังปาดน้ำตาและเอียงหน้าพร้อมทั้งเลิกคิ้ว “พ่อให้คนมารับลิล...อย่างนั้นเหรอคะ?”
ยังไม่ทันที่เอ็มม่าจะตอบคำถามนั้นก็ได้ยินเสียงกริ่งหน้าประตูบ้านดังขึ้น ศาสตราจารย์สาวใหญ่ชะเง้อมองไปด้านนอก
“เอ...ใครกันที่มาตอนนี้”
“เดี๋ยวลิลออกไปดูเองค่ะ” ลลิลรี
