“โธ่เอ๋ย” อิศราส่ายหน้าและน้ำตาหยดไหล “ลูกพึ่งอายุเท่าไหร่กัน พึ่งเรียนจบไฮสคูล และพึ่งเข้ามหาวิทยาลัย หนูอายุแค่สิบแปดแต่คนที่ดับความฝันทุกอย่างในชีวิตของหนูคือพ่อของหนูเอง”
“ไม่ค่ะ...ลิลยอมรับได้ค่ะพ่อ พ่อทำเพื่อลิลมามากนะคะ และนี่คือการที่ลิลจะได้ตอบแทนพระคุณของพ่อ”
“แต่ก็เร็วเกินไป”
อิศราทอดถอนหายใจและขณะนั้นลลิลก็เหลือบมองนาฬิกาบนผนังที่เข็มของมันเดินไปข้างหน้าไม่หยุดทั้งที่เธออยากหยุดเวลาไว้แค่ชั่วโมงนี้ ห้วงเวลาที่เธอได้อยู่กับคนที่เธอรักมากที่สุดในโลก แต่ก่อนที่หญิงสาวจะได้กล่าวอะไรต่อไปอิศราก็มีสีหน้าเหมือนฉุกนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ ชายวัยกลางคนจับมือบุตรสาวและบีบไว้แน่น
“ลิล...แล้วเรื่องที่พ่อให้ลูกช่วยพ่อล่ะ ว่ายังไงบ้าง?.
“เรื่องอะไรหรือคะ”
“ก็...เรื่องวีรินไง...ลูกติดต่อกับเธอได้ไหม ไม่รู้ว่าเธอจะคิดยังไงที่จู่ ๆ พ่อก็หายไป เพราะก่อนหน้านี้พ่อจองรถไว้ให้เธอคันหนึ่ง เป็น
