บทที่4 นางบำเรอ1ปี
1662 คำ
เสียงร้องไห้ฟูมฟายจากหญิงสาวคนนั้นทำให้ชายหนุ่มเพิ่งเข้ามากลับยืนกอดอกด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
"จะหยุดแหกปากร้องอีกนานไหม ถ้าไม่หยุดร้อง เดี๋ยวฉันจะช่วยเธอหุบปากร้องเอง" ปลายกระบอกปืนขู่ตรงหน้าเธอทำให้ร่างบางหวาดกลัวจึงหยุดร้องทันที
"คะ คุณเป็นใคร มาจับตัวฉันทำไม"
หญ้าอ่อนกระชับผ้าห่มสีดำห่อหุ้มเอาไว้กับร่างกายเปลือยเปล่าเอาไว้แน่น สายตาบ่งบอกว่าคนตรงหน้าอาจจะเป็นเจ้าหนี้ของพ่อแม่เธอก็ได้
"เมื่อคืนนี้คุณทำอะไรฉัน คุณข่มขืนฉันใช่ไหม ไอ้เลว ไอ้ชั่ว! ถ้าฉันออกไปได้เมื่อไหร่ ฉันจะแจ้งตำรวจจับคุณ โทษฐานที่ข่มขืนคนที่อ่อนแอกว่า"
"หนีไปได้ก็หนีไปสิ! ยังไงเธอก็หนีไปจากฉันไม่ได้อยู่แล้วถ้าฉันไม่เบื่อเธอซะก่อน หญ้าอ่อน!"
เจ้าพ่อมาเฟียหนุ่มแสนเจ้าเล่ห์ขยับเข้ามาใกล้ชิดร่างบาง กลิ่นกายหอมหวานจากตัวหล่อนปลุกเร้าอารมณ์ดิบเถื่อนของตนดีนัก
"นี่คุณรู้จักชื่อฉันได้ยังไง หรือว่าคุณคือเจ้าหนี้ของพ่อแม่ที่ติดหนี้คุณ?"
เด็กสาวพอจะฉลาดที่จะเดาปะติปะต่อเรื่องราวทั้งหมดออก พรหมจรรย์ที่เธอหวงแหนเอาไว้ให้กับชายคนรักตอนแต่งงานกลับถูกเจ้าหนี้หน้าเลือดกระชากขาดกระจุย
"เจ้าพ่อคาร์ลอส ชื่อของฉัน พ่อแม่ของหล่อนติดหนี้เงินกู้ เบี้ยวนัดไม่ยอมจ่ายมาหลายงวดแล้ว พวกเขาก็เลยส่งลูกสาวมาแก้ขัดดอกแทนซึ่งก็คือเธอ แล้วอีกอย่างเมื่อคืนเธอเป็นคนขอให้ฉันช่วยเองนะ"
คาร์ลอสยกยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะก่อนจะเปิดคลิปเด็ดสุดเอ็กซ์จากกล้องน้อยที่บันทึกคลิปวิดีโออันเร่าร้อนสุดโป๊ได้เลยนะเนี่ย หญิงสาวดูคลิปนั่นก็รู้ว่าตัวเองเป็นคนขอร้องให้เขาช่วยปลดปล่อยความทรมานในร่างกายรุ่มร้อนจริงๆ เธอไม่กล้าดูจนจบเพราะมันร้อนแรงมากสำหรับเด็กสาวน้อยอ่อนต่อโลก
"ไม่จริง! เมื่อคืนฉันอาจจะไม่มีสติก็ได้"
"หน้าที่ของเธอก็คือทอดร่างกายอันหอมหวานให้ฉันบำเรอความสุขแต่เพียงผู้เดียว ถ้าคืนนั้นเธอทำให้ฉันพอใจมากๆ ค่าตัวเธอก็อาจจะได้มากกว่าเดิมและจะได้ปลดหนี้เร็วขึ้น หล่อนต้องการอย่างนั้นไม่ใช่เหรอ หญ้าอ่อน"
"อีกนานไหมกว่าฉันจะใช้หนี้คุณคาร์ลอสหมด" เธอไม่อยากอยู่ในสภาพนี้ สภาพนางบำเรอของคนซาดิสม์ แต่เพื่อพ่อแม่จำยอมต้องทำตาม!
"กินซะยาคุม ถ้าไม่อยากตาย!"
แผงยาคุมหลายอันโยนเข้าใส่ใบหน้าหวานอย่างแรง เขาเป็นคนไม่มีหัวใจ
"....."
"เมื่อคืนฉันเอาสดแตกในใส่ตัวเธอไม่รู้กี่รอบ หน้าที่ป้องกันก็คือตัวเธอ และก็อย่าคิดว่าจะมีมารหัวขนมาเกิด เพราะฉันไม่ต้องการมีลูกกับนางบำเรออย่างเธอ!"
เมื่อเห็นว่าหญ้าอ่อนเงียบไปด้วยใบหน้าเศร้าสลด มันสร้างความหงุดหงิดใจแก่เขาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
"ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยซะแล้วตามฉันลงมาข้างล่าง ฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยกับหล่อน หญ้าอ่อน"
"ค่ะคุณคาร์ลอส"
นางบำเรอสาวสะกดกลั้นความเสียใจเอาไว้พร้อมความเจ็บปวดทั้งกายและใจ สิ่งที่เธอใฝ่ฝันเอาไว้มันหายสลายในพริบตาเพียงเพราะคนใจทมิฬอย่างเขาคนเดียว
'คุณคาร์ลอส ฉันเกลียดคุณ!'
........
"นายใหญ่ครับ วันนี้นายจะไม่ไปหาพวกนั้นเหรอครับ"
เรย์ฮันเห็นเจ้าพ่อมาเฟียหนุ่มโหดดุดันกลับมีสีหน้าเปล่งปลั่ง สงสัยเมื่อคืนคงจัดหนักจัดเต็มกับนางบำเรอสาวสดใหม่คนนั้นหลายรอบสินะ
"ไม่ล่ะ กูมีเรื่องจะปราบพยศนางบำเรอใหม่ของกูซะหน่อย ไปตามเธอมาสิ กูใจร้อน" ร่างหนาในชุดสูทของท่านประธานหนุ่มไฟแรงเข้ามานั่งไขว้ห้างในโซฟาอ่อนนุ่ม
เขาเขียนร่างสัญญาเอาไว้เรียบร้อยแล้ว!
"ครับนาย" มือขวาคนสนิทรับคำสั่งของผู้เป็นนายก่อนจะออกไปรับนางบำเรอคนแรกและคนสุดท้ายของคาร์ลอส
"ดูสิว่าฉันกับเธอใครจะทนไม่ได้ก่อนกัน หญ้าอ่อน"
รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฎขึ้นมาในใบหน้าหล่อเหลา เขาสั่งสอนบทเรียนรุนแรงให้นางบำเรอดื้อพยศคนนี้เอง รับรองว่าเธอจะลืมบทรักอันเร่าร้อนจากเจ้าหนี้หน้าเลือดอย่างเขาไม่ลงตลอดชีวิต
ก๊อก ก๊อก
"ขออนุญาตครับนาย ผมพานางบำเรอของนายมาแล้วตามที่นายสั่งเอาไว้ครับ" เรย์ฮันพาเด็กสาวในวัยสิบแปดปีกว่า จะย่างเข้าสู่สิบเก้าปีในไม่กี่เดือน
"อืม กูต้องการความเป็นส่วนตัว มึงคงจะเข้าใจนะเรย์ฮัน" น้ำเสียงเข้มทุ้มใหญ่ตะโกนถึงหน้าห้องทำงานส่วนตัวในตึกใหญ่(ส่วนตัวของเขา) มือขวาสนิทเข้าใจความหมายของผู้เป็นนายดี
"ครับนายใหญ่"
สิ้นเสียงคำพูดของเรย์ฮัน ประตูห้องก็เปิดออกมา หญ้าอ่อนพยายามเดินเป็นปกติเพราะเจ็บเสียดสีตรงช่วงล่างระบมเข้ามาหาเจ้าพ่อรายใหญ่
"เดินให้มันดีๆ หน่อย หรือว่าเมื่อคืนฉันจัดหนักจนเธอไม่มีแรงเดิน"
"คุณคาร์ลอสจะคุยธุระอะไรกับฉันอย่างนั้นเหรอคะ"
"นั่งลง ฉันสั่ง เธอก็ต้องทำตาม เธอเป็นลูกหนี้ฉันก็ต้องทำตามทุกอย่างในระหว่างที่เธอยังอยู่ที่นี้" ชิ! สั่งได้สั่งดี ไอ้เจ้าหนี้จอมเผด็จการ ยังไงหญ้าอ่อนก็ฟังคำสั่งของเขาอยู่ดี
"ค่ะ"
นางบำเรอสาวผู้ไม่มีทางเลือกยอมนั่งลงตรงข้ามกับร่างเจ้าพ่อมาเฟียที่มีอิทธิพลสุด
"ยาคุมที่ให้ไปเมื่อกี้ เธอกินเข้าไปหรือยัง"
"กินแล้วค่ะ"
ถามคำเธอก็ตอบคำ ยังไงเธอก็ไม่มีสิทธิ์แสดงความคิดเห็นมากกว่านี้เมื่ออยู่ในกรงทองของซาตานร้าย
หยิ่งได้ก็หยิ่งไปเดี๋ยวเขาจะทำให้เธอครางไม่ออก!
ปั่ก!
แผ่นกระดาษใบหนึ่งโยนลงมาบนโต๊ะตรงหน้าหญิงสาว หญ้าอ่อนดูคร่าวๆ ก็รู้ว่าเป็นสัญญาการใช้หนี้
"สัญญาการเป็นนางบำเรอ1ปีแลกกับการใช้หนี้1ล้านบาทของพ่อแม่เธอ เพียงแค่เธอเซ็นชื่อลงไปก็เท่ากับว่าเธอยอมเป็นนางบำเรอ1ปีของฉันได้อย่างสมบูรณ์แบบ!"
"1ล้านแลกกับสัญญาการเป็นนางบำเรอ1ปี! ก็ไหนแม่บอกฉันว่ายืมเงินกู้คุณคาร์ลอสแค่3หมื่นเองไม่ใช่เหรอ มันจะมากเกินไปแล้วนะ"
"เธอเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่าหญ้าอ่อน 3หมื่นที่แม่เธอบอกก็คือเงินกู้ตั้งแต่ทีแรก มันผ่านมา3ปีแล้ว มันก็มีดอกเบี้ยงอกขึ้นมา อีกอย่างพ่อแม่เธอก็ไม่ได้จ่ายมาหลายงวด เงินก็เพิ่มขึ้นจาก3หมื่นก็การเป็น1ล้าน ถือว่าฉันใจดีมากที่รับลูกสาวมาแก้ขัดดอก ไม่งั้นฉันคงสั่งพวกลูกน้องไปฆ่ายิงทิ้งตายหมดทั้งครอบครัวแล้วก็ได้ เธอต้องขอบใจฉันมากกว่านะ"
'ดอกเบี้ยมหาโหดล่ะสิ' นางบำเรอสาวค่อนขอดเขาในใจ
"แค่ปีเดียวใช่ไหมที่ฉันจะใช้หนี้หมด"
"ใช่! แค่1ปีที่เธอบำเรอกามให้ฉัน เธอก็จะเป็นอิสระจากฉัน ไม่แน่นะเธออาจจะได้โบนัสก้อนใหญ่เอาไว้ตั้งตัวใหม่ถ้าบริการฉันถึงใจจริงๆ ค่าตัวเธอคงจะได้หลายแสนอยู่"
เจ้าพ่อมาเฟียเอ่ยอย่างไม่ได้คิดอะไรมาก ทุกอย่างมันแค่เกมส์เชิงธุรกิจ ตราบใดที่เขายังไม่เบื่อเธอก็ยังไม่โยนให้พวกชายอื่นมากินของเก่าจากเขา หญ้าอ่อนยอมจำนนต่อชายหนุ่มผู้เจ้าเล่ห์ร้าย หึๆ เธอตามเขาไม่ทันหรอก ยัยเด็กน้อยใสซื่อ
"ค่ะ ฉันยอมเป็นนางบำเรอ1ปีของคุณคาร์ลอส"
มันจะได้จบๆ ไปซะที มือบางเอาปากกามาเซ็นชื่อตัวเองลงไปในแผ่นกระดาษสัญญาการใช้หนี้โดยไม่ลังเล ไม่มีอะไรต้องเสียแล้ว!
"กฎง่ายๆ ระหว่างที่เธออยู่กับฉัน ห้ามไปอ่อยหรือไปร่านให้ท่าชายอื่นและที่สำคัญก็คือห้ามท้องเด็ดขาด!"
"ค่ะ" นางบำเรอสาวพยักหน้ารับคำสั่งด้วยแววตาเศร้าหมอง
"อีกอย่างเธอก็ต้องแทนตัวเองว่าหนูและเรียกฉันว่าพี่คาร์ลอสดีกว่า เราจะได้สนิทสนมกันเร็วขึ้น" แววตาเจ้าเล่ห์ของเสือผู้หญิงทำให้เด็กสาวน้อยรู้สึกไม่ดีกับช่วงล่างที่ยังระบมอยู่
"ค่ะพี่คาร์ลอส"
"กลับไปที่ห้องนั้นได้แล้วเดี๋ยวตอนเย็นฉันจะมารับเธอไปคอนโด(ส่วนตัว)ของฉัน"
เจ้าพ่อมาเฟียหนุ่มลุกขึ้นมาก่อนจะยื่นสัญญานางบำเรอ1ปีให้เธอเป็นคนเก็บมันเอาไว้จนกว่าสัญญานี้จะสิ้นสุดลง
"อะไรเหรอคะ"
"ฉันอยากให้เธอเก็บมันเอาไว้มากกว่า"
"แล้วพี่คาร์ลอสไม่กลัวว่าหนูจะหักหลังพี่ได้งั้นเหรอ"
"ถ้าเธอคิดจะหักหลังฉัน จุดจบก็คงไม่ตายดีแน่ หรือว่าเธออยากจะท้าทายฉันล่ะ หญ้าอ่อน คนอย่างเธอก็แค่สิ่งของที่ไร้ค่า นอนอ้าขาให้ฉันเอาเพื่อแลกกับการใช้หนี้ ถึงเธอตายไปตอนนี้ฉันก็ไม่เสียดาย!" มาเฟียหนุ่มผู้ไม่มีหัวใจเหยียดยิ้มขึ้นมาก่อนจะเดินออกไปจากห้องทำงานของเขา
"ฮือๆ ไอ้คนใจร้าย"
หญ้าอ่อนสะกดกลั้นน้ำตาความอ่อนแอเอาไว้ไม่อยู่ก่อนจะเช็ดน้ำตาลวกๆ ออกจากห้องนี้และเข้าไปรออีกห้องตามคำสั่งเจ้าหนี้ใจทมิฬ
เธอเป็นผู้หญิงไร้ค่ามาก มากจนเขาจะย่ำยีศักดิ์ศรีของตัวเองตอนไหนก็ได้ตามใจชอบ!
- ผู้เขียน
