นางเล่าจบก็ทรุดลงกับพื้น แขนทั้งสองของนางยกขึ้นมากอดรัดร่างเปลือยเปล่าของตนแล้วสะอื้นไห้ตัวสั่นเทา พ่อของนางก็เช่นเดียวกัน
ภูรินทร์สะท้อนใจยวบทันทีที่ได้ฟังความจริงทั้งหมด สงสารนางจับจิต เหตุใดหนอ มนุษย์เหมือนกันจึงโหดร้ายต่อกันได้มากเพียงนี้
อยู่ ๆ เขาก็ถอดเสื้อแจคเก็ตของตนแล้วทรุดลงกับพื้น ใช้มันคลุมไหล่ให้กับนาง
“ ผมขอโทษที่กล่าวหาคุณอย่างรุนแรง นั่นเป็นเพราะว่าผมไม่รู้ความจริง ”
นางเงยหน้าขึ้นด้วยสายตาแปลกใจที่เขาใช้เสื้อคลุมไหล่ให้ ก่อนจะยิ้มออกมาทั้งน้ำตา
“ ท่านนี่แปลกคน ตลอดชีวิตของข้าตั้งแต่ตกอยู่ในบ่วงกรรมนี้ มิเคยมีชายใดอยากให้ข้าสวมเสื้อผ้าเลยแม้แต่ คนเดียว หรือว่าท่านรังเกียจร่างกายอันสกปรกชั้นต่ำ ผ่านชายมานับไม่ถ้วน ” ภูรินทร์ส่ายศีรษะ
“ ผมไม่รังเกียจคุณเลย ตรงกันข้ามผมให้เกียรติคุณนะ นางสวาท คุณไม่ได้สกป
