“เพราะคุณพ่อของหนูเล็กใช่ไหมคะ หนูเล็กละอายใจเหลือเกินค่ะ ที่ขอให้... คุณให้อภัยพวกท่าน แต่เพื่อใจของคุณ หนูเล็กอยากให้คุณมีความสุข”
“เธออยากให้ฉันมีความสุขเหรอ” เขาลูบศีรษะเล็กๆ ของเธออย่างเอ็นดู
“ค่ะ” เธอพยักหน้าเพราะคิดแบบนั้นจริงๆ ครอบครัวของเธอทำกับครอบครัวของเขาไว้หนักหนาสาหัสจริงๆ นั่นแหละ
“งั้นก็อยู่กับฉันไปตลอดนะ” จู่ๆ เขาก็พูดขึ้น
“คุณไม่คิดจะพรากลูกไปจากหนูเล็กแล้วเหรอคะ” เขาส่ายหน้าไปมา
“แต่วันนั้น”
“วันนั้นก็คือวันนั้น เลิกคิดเรื่องนั้นได้แล้ว”
“ค่ะ หนูเล็กขอโทษแทนคุณพ่อคุณแม่และทุกคนด้วยนะคะ” เธอกราบที่อกของเขา การได้พูดคุยกับเขาก็เหมือนได้สะสางหลายเรื่องที่ค้างคาอยู่ในใจ เขากับเธอต่างเจ็บด้วยกันทั้งคู่ ต่างไม่มีความสุขด้วยกันทั้งนั้น จึงควรยุติทุกอย่างเสียตรงนี้
“ใครผิดคนนั้นก็ควรขอโทษถึงจะถูก” เขารวบมือเธอเอาไว้
“คุณพ่อกับคุณแม่และพี่นุสก็คงรู้สึกผิดกับเรื่องนี้ค่ะ
