“ปล่อยฉันไปสักที ฉันเกลียดคุณ เกลียดคุณ ได้โปรดอย่างมายุ่งกับฉันอีก” เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น มองเขาทั้งน้ำตา
“ฉัน...” สนมองสภาพของหญิงสาวแล้วรู้สึกบรรยายเป็นคำพูดไม่ถูก เขารู้สึกเหนื่อยล้าแทนเธออย่างประหลาด
“ได้ไหม อย่ามายุ่งกันอีก ฉันไม่มีอะไรให้คุณอีกแล้ว ถ้าจะให้ฉันไปนอนกับผู้ชายคนอื่น ฉันขอได้ไหม ฉันทำไม่ได้ ฉันขอร้องล่ะ จะแก้แค้นอะไรก็ช่างหัวคุณ แต่อย่าให้ฉันไปนอนกับใครที่ไหนก็ไม่รู้” เธอว่าเขาสะอึกสะอื้นแทบขาดใจ
“ฉัน...”
“ฉันกราบคุณ ไหว้ก็ได้ อย่ามายุ่งกับฉันอีกเลย ฉันให้คุณไปหมดแล้วทุกอย่าง แม้กระทั่งศักดิ์ศรี” เธอยกมือไหว้เขาจริงๆ ในขณะที่สนยังพูดไม่ทันจบประโยค
“ไม่หรอก สิ่งที่เธอกับครอบครัวของเธอทำ มันทดแทนอะไรกันไม่ได้เลย”
“งั้นเอาชีวิตฉันไปเลย เอาไปเลย”
“ฉันไม่ต้องการชีวิตเธอหรอก มันง่ายเกินไป ให้เธอทรมานแบบนี้แหละดี” สนคิดว่าหัวใจเขาชาหนึบเมื่อพูดประโยคนี้ออกมา
“คุณ... ใจ
