บทที่ 14 Kiss
2124 คำ
สิ่งที่ไม่คาดคิดมาก่อนก็เกิดขึ้น เมื่อจู่ๆ ประตูห้องบานนั้นก็ถูกเปิดออกโดยใครบางคน...
แกร๊ก~
กึก!
คนตัวเล็กเมื่อเห็นเพียงเสี้ยวหน้าหล่อของเขาที่โผล่พ้นขอบประตูห้องถึงกับชะงักไปแบบไม่ทันตั้งตัว ร่างกายแข็งทื่อเพราะความไม่คาดคิดว่าคนที่เธอกำลังนึกถึงอยู่เมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วจะโผล่ออกมาจากห้องนี้ อีกทั้งคนที่เธอสงสัยว่าใช่เจย์อาร์หรือเปล่าเมื่อคืนนั้น คำตอบมาอยู่ตรงหน้าเธอแล้วนี่สิ
แล้วที่สำคัญไปมากกว่านั้น เจย์อาร์คือลูกชายสุดหวงของแม่บัว!!!
สายตาของเธอยังคงจับจ้องไปยังเขาอย่างไม่ละสายตา ดูเหมือนเขายังไม่ทันได้สังเกตการมีอยู่ของเธอ ร่างสูงในตอนนี้สวมเพียงกางเกงวอร์มขายาวเอวต่ำจนเห็นขอบกางเกงในแบรนด์ดัง ผมของเขาถูกรวบขึ้นโดยที่คาดผมสีดำเผยให้เห็นใบหน้าขาวเนียนที่เปียกชื้นเล็กน้อย สงสัยจะเพิ่งล้างหน้ามาอย่างไม่ต้องสงสัย
และเพียงไม่กี่วินาทีต่อจากนั้นสายตาคู่คมของเขากลับหันมาปะทะกับสายตาของเธอเข้า ร่างกำยำนิ่งอยู่ตรงนั้น เหมือนกับเธอเมื่อครู่ไม่มีผิด เจย์อาร์กะพริบตาปริบๆ มองคนตัวเล็กที่ยืนห่างจากเขาเพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้น ก่อนที่เขาจะพึมพำชื่อของเธอเสียงแผ่วราวกับไม่เชื่อสายตาตัวเอง
"ขิม..."
"เจย์" คนตัวเล็กเองก็พึมพำชื่อเขาเช่นเดียวกัน เธอเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาอยู่ตรงนี้ ต่างคนต่างจ้องหน้ากันด้วยความนิ่งอึ้ง
กุกกัก!
เสียงกุกกักของใครบางคนดังขึ้นในห้องครัวที่อยู่ไม่ไกลนัก คาดว่าน่าจะเป็นแม่บัวที่ยังคงเก็บกวาดงานบ้านอยู่ ทำเธอต้องรีบหันไปมองเพราะกลัวว่าแม่บัวจะเห็นเธอคุยกับลูกชายสุดหวงในตอนที่เขาแต่งตัวไม่ค่อยเรียบร้อยแบบนี้
ในตอนที่คนตัวเล็กจะเอ่ยบอกเขาว่าค่อยเจอกัน แต่เจย์อาร์กลับใช้จังหวะที่เธอเผลอรีบเดินมาคว้าข้อมือเล็กก่อนจะจูงมือเธอให้เข้าไปในห้องที่เขาเพิ่งจะออกมาเมื่อครู่นี้
ปัง!
เสียงปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับร่างเล็กที่โดนดันไปติดบานประตูในห้องของเขา ไอเย็นจากสัมผัสของประตูทำเธอขนลุกเล็กน้อย
"เจย์ฉันมีเรียน" สายขิมเอ่ยบอกเขาในตอนที่ร่างสูงกักร่างของเธอไว้ด้วยแขนแกร่งทั้งสองข้างที่แนบลงกับบานประตู
"เธอมาอยู่บ้านฉันได้ไง" เขาขมวดคิ้วจ้องเธอด้วยใบหน้าสงสัยปนดีใจที่สะท้อนออกมาจากดวงตาคู่คมของเขา
"ฉันก็บอกไปแล้วว่าย้ายบ้านโฮสต์ เมื่อคืนนายไม่ได้ฟังฉันเหรอ"
"ฟัง แต่ใครจะไปคิดว่าเธอจะย้ายมาอยู่บ้านฉัน แล้วทำไมไม่บอกว่าอยู่บ้านโฮสต์ไหน"
แล้วใครจะไปรู้ว่าเขาจะอยากรู้อะไรเกี่ยวกับเธอมากขนาดนั้นล่ะ
"บอกแล้วยังไง..." คนตัวเล็กขมวดคิ้วถามเขาไปด้วยใบหน้าใสซื่อ
แล้วคำตอบของเขานั้น...
"ก็จะได้ขึ้นไปหาไง :)" เจย์อาร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า พร้อมกับใบหน้าเจ้าเล่ห์ที่มองมายังเธอ และมันก็แทบจะปิดไม่มิดว่าสายตาเขามันสื่อถึงอะไร
"ลามก!"
เขามันไอ้คนขี้ยั่วเลย! พูดอ่อยเหยื่อชัดๆ เลย เดี๋ยวก็ตกลงจริงๆ เสียหรอกตาบ้านี่คนยิ่งอยากลองอยู่! ว่าแล้วก็แยกเขี้ยวให้เขาไปหนึ่งครั้ง
"หึ เธอนี่มันโคตรน่ารักเลย" เขาหัวเราะในลำคอเบาๆ พลางยื่นมือข้างหนึ่งมาหยิกแก้มนิ่มของเธอเบาๆ แล้วผละออก
"มองไร" คนตัวเล็กเอ่ยถามเขาเมื่อเห็นว่ารอยยิ้มเมื่อครู่ของเขาหายไป สายตาเขาเอาแต่มองสำรวจร่างกายเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า เขาโฟกัสตรงกระโปรงสั้นๆ ของเธอก่อนจะเลื่อนสายตากลับมามองหน้าอกอวบอิ่มที่มันโคตรจะเด่นที่สุดในสรีระของคนตรงหน้า
"ทำไมวันนี้แต่งตัวแบบนี้ล่ะ" เขาขมวดคิ้วกันจนแทบจะเป็นปมในตอนที่เอ่ยคำถามนี้
สงสัยเพิ่งจะเห็นว่าเธอแต่งตัวด้วยชุดนักศึกษาแบบไหน
"ไม่ชอบเหรอ" คนตัวเล็กเงยหน้ามองเขาก็พบว่าเจย์อาร์ทำสีหน้าไม่คอยพอใจเท่าไหร่นัก
คิ้วผูกกันเป็นปมเลย
"..." เขาเงียบไปเหมือนกำลังประมวลผลอะไรบางอย่างอยู่
"ทำไมไม่ชอบ"
"ยังไม่พูดเลยว่าไม่ชอบ" เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยเต็มเสียงนักพลางผละตัวออกไปยืนห่างจากเธอหนึ่งก้าว เขาเบือนหน้าหล่อๆ ออกไปมองอย่างอื่น พยายามจะไม่มองมายังคนตัวเล็กในตอนนี้
"ก็สายตานายมันบอกแบบนั้น" เมื่อได้ยินที่เธอพูดเขาถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างหนัก พร้อมกับจ้องไปยังใบหน้าของเธออีกครั้ง
"แล้วนี่แต่งหน้าด้วย?"
"อืม" ก็นึกว่าเห็นตั้งแต่ต้นแล้วถึงแม้เธอจะแต่งหน้าบางๆ กับทาลิปสติกสีชมพูอ่อนก็เถอะ แต่เมื่อเห็นว่าเธอพยักหน้าให้เขา เจย์อาร์ถึงกับยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองอย่างหัวเสีย
"เริ่มไม่ชอบแล้วว่ะ"
"ทำไม" คนตัวเล็กทำเสียงแข็งใส่เขาเช่นเดียวกัน มองหาเหตุผลที่เขาไม่ชอบเธอในเวอร์ชันนี้
"ไม่อยากให้เธอสวย เข้าใจปะ" ร่างกำยำกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆ พลางสบตากับคนตัวเล็กนิ่ง ยิ่งเห็นเขาทำสีหน้าไม่พอใจมันก็พานทำให้เธออารมณ์ขึ้นได้เหมือนกัน
ทำไมล่ะ เธอจะสวยแบบคนอื่นไม่ได้เลยงั้นเหรอ.. มันน่าน้อยใจดีปะวะ :(
"แล้วฉันสวยบ้างไม่ได้เหรอ คนอื่นเขาก็สวยกันได้นี่ :("
คนอื่นสวยขึ้นก็เห็นเขาเข้าไปคอมเมนต์ในเฟสเลย แล้วทำไมเธอสวยขึ้นถึงต้องไม่พอใจขนาดนั้นด้วย ความน้อยใจแทบจะปะทุขึ้นอกอยู่รอมร่อ
"ใครสวยฉันไม่สนหรอก แต่เธอสวยขึ้นฉันไม่ยอมอะ"
"แล้วจะทำไม" เธอเองก็เริ่มจะหงุดหงิดเขาขึ้นมาแล้วนะ น่าจะเอาสันหนังสือตีหัวเขาสักทีจะได้เลิกทำหน้าซังกะตายเวลาเห็นเธอสวยแบบนี้
แต่คำพูดของเขาต่อจากนี้กลับทำคนตัวเล็กที่กำลังจะเข้าไปตีเขาให้หายแค้นใจถึงกับชะงักไป
"ก็ไม่อยากให้คนอื่นชอบไง..." เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนใจ ก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ
"..."
"หวง... เธอไม่เข้าใจเหรอ"
คนตัวเล็กได้ยินถึงกับต้องเม้มปากเอาไว้กับประโยคที่ไม่คาดคิดของเขาจนต้องเบือนหน้าหนีสายตาที่จ้องมาของเขา
"ก็ไม่ได้มีคนอื่นชอบฉันสักหน่อย" คนที่ชอบเธอมีน้อยและโคตรจะน้อยเลย หรือบางทีอาจไม่มีก็ได้นอกเสียจาก...
บางทีเขาแทบจะไม่ต้องหงุดหงิดเลย ในเมื่อเธอเองก็ยังไม่ได้ชอบใครเสียหน่อย
"เธอสวยขนาดนี้ก็ต้องมีแล้วปะ" ไม่พูดเปล่าเขายังเอื้อมมือมาจับแก้มเธอให้หันไปหาเขาอีกด้วย จับเสียแรงเลยเนี่ย
"แต่ฉันก็ไม่ได้ชอบคนพวกนั้นสักหน่อยไง" ว่าแล้วก็ดึงมือเขาออกจากแก้มแล้วจับเอาไว้แบบนั้นเพราะกลัวว่าเขาจะยกมันขึ้นมาจับหน้าเธออีก เธออุตส่าห์เสียเวลากับการแต่งหน้าเป็นชั่วโมงเลยนะ อย่ามาจับแรงๆ ดิ :(
นี่เขาคิดว่าเธอสวยขนาดไหน หืม? ถึงได้มีคนคิดมาจีบ บ้าบอมาก คิดเยอะเกินไปนะเนี่ย
"คู่แข่งกูเยอะแน่ โคตรเซ็งเลย" เขาพึมพำเสียงแผ่ว ราวกับเสียงกระซิบจนเธอแทบจะจับใจความของประโยคนั้นไม่ได้
แต่ถึงอย่างนั้นคนตัวเล็กก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรเขาต่อ เพราะสายตาดันเหลือบไปเห็นนาฬิกาบนฝาผนังห้องเขาที่บอกเวลาว่าอีกไม่ถึงยี่สิบนาทีจะเก้าโมงแล้ว และใช่...เธอมีเรียนเก้าโมงเช้า ที่สำคัญเลตได้ไม่เกิน 15 นาทีด้วย ขณะเดียวกันเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นคาดว่าน่าจะเป็นพี่กระปุกโทรมาตาม คงเห็นว่าเธอหายไปนานแล้ว
Rrrrrrrrrrrrrr
"ฉันกำลังจะสาย ไปก่อนนะ" คนตัวเล็กเอ่ยบอกเขา พร้อมกับปล่อยมือที่จับไว้กับเขา ก่อนจะเตรียมตัวหมุนกลับไปยังประตูห้อง แต่เขากลับคว้าข้อมือของเธอเอาไว้ไม่ให้คนตัวเล็กได้จากไปอย่างที่หวัง
หมับ!
"เดี๋ยวดิ" สีหน้าเขาแสดงออกชัดเจนว่าไม่อยากให้เธอไป แต่นี่มันสายแล้วจริงๆ ไม่งั้นเธอก็คงคุยกับเขาอีกนานนั่นแหละ
"ไว้ค่อยคุยกันตอนเย็นไง นายเลิกกี่โมง" คนตัวเล็กอ้อนเขาเล็กน้อย ให้เขาปล่อยเธอไปเรียนเถอะ เดี๋ยวค่อยเจอกันอีกไง เขาทำหน้าอย่างกับวันนี้จะไม่ได้เจอเธออีกนั่นแหละ
"ห้าโมงเย็นได้มั้ง แต่ฉันคงซ้อมบอลต่อ"
แปลว่าวันนี้อาจไม่เจอกันน่ะสิ
"งั้นค่อยโทรคุยละกัน" ในเมื่อไม่เจอกันเธอก็หาทางออกให้เขาโดยการโทรคุยเหมือนอย่างเคยไง แต่เขากลับ...
"ไม่เอาดิขิม" เขาทำหน้างอแงอีกแล้ว
"แล้ว?" คนตัวเล็กเลิกคิ้วเชิงถามเขา 'ว่าจะเอายังไง' ถ้าไม่โทรคุยกันน่ะ
"เดี๋ยวขึ้นไปหาบนห้อง" เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ก็แฝงไปด้วยอะไรบางอย่าง ทว่านั่นก็ไม่ได้ทำให้เธอเบิกตาเท่าตอนที่นึกไปถึงแม่บัว...
"บ้าเหรอ! แม่นายอยู่นะ" แม่บัวคงเอาเธอตายแน่ถ้ารู้ว่าเขาเข้าห้องเธอน่ะ ยิ่งพี่ๆ เล่าว่าแม่บัวหวงเขามากแค่ไหนคนตัวเล็กก็ไม่อยากเสี่ยง
นั่นมันหมายถึงชีวิตความเป็นอยู่ของเธอในบ้านนี้เลยนะ
"ก็อย่าให้แม่รู้ดิ" เขาก็พูดง่ายสิ ก็เขาเป็นลูกชายแม่บัวถึงโดนจับได้เขาก็คงไม่โดนอะไรหรอก แต่เธอนี่สิเสี่ยงทุกทาง
"นายมันดื้อ ฉันอาจโดนไล่ออกเลยนะนั่น"
คิดแล้วก็ขนลุกเลยเหอะ!
"ไม่โดนเชื่อดิ ห้ามล็อกห้องนะ" แต่เขาก็เอาแต่เซ้าซี้ไม่เลิก ยิ่งถ้าเธอปฏิเสธเขา เจย์อาร์คงไม่ให้เธอออกจากห้องเขาง่ายๆ แน่ ยิ่งตอนนี้เข็มนาฬิกาใกล้ขยับเข้าสู่เลขเก้าอยู่เรื่อยๆ เธอจึงพยักหน้าส่งๆ ให้เขาไปจะได้จบบทสนทนากันสักที เธอรีบแล้วเนี่ย
"เคๆ ไปแล้วนะ" ว่าแล้วก็หันหลังให้เขาอีกครั้ง แต่ก็นั่นแหละ โดนเขาคว้าข้อมืออีกจนได้
"เดี๋ยว...ขิม"
"อ๊ะ..."
คนตัวเล็กนึกหงุดหงิดและกำลังจะหันไปด่าเขาในอีกไม่ช้านี้ แต่เมื่อหันไปหาเขาไม่ทันที่จะได้เอ่ยอะไรออกไป ใบหน้าหล่อก็กลับโน้มลงมา ก่อนที่ริมฝีปากหยักสวยของเขาจะประกบเข้ากับริมฝีปากสีชมพูของเธอเข้า สายขิมเบิกตากว้างกับการจู่โจมแบบไม่ทันได้ตั้งตัวของเขา จนเผลอเผยอปากออก ทำให้เขาสามารถสอดลิ้นเข้ามาดูดดึง ตวัดเรียวลิ้นในโพรงปากได้
เจย์อาร์สามารถเชื้อเชิญเธอให้คล้อยตามเขาได้อย่างง่ายดายจนเผลอจูบตอบกลับเขาไปอย่างไม่เป็นจังหวะมากนัก เพราะประสบการณ์แทบเป็นศูนย์ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็สามารถชักจูงเธอให้ตอบสนองเขาไปด้วยความหวานที่ติดตรงปลายลิ้น เมื่อพอใจกับรสจูบที่สามารถปล้นเธอไปได้แล้ว เขาก็ผละริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง จนใบหูสามารถได้ยินเสียงถอนจูบได้อย่างชัดเจน
"เจอกันคืนนี้นะ" เขาเลื่อนใบหน้าเข้ามากระซิบข้างหูเธอด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ชวนเคลิ้ม และชักจูงเธอให้ดำดิ่งลงไปในหุบเหวแห่งห้วงอารมณ์ของเขาที่ยากจะปีนป่ายขึ้นมา
"อือ" คนตัวเล็กครางตอบไปอย่างไร้สติ เจย์อาร์ที่เห็นดังนั้นอดไม่ได้จึงก้มลงไปหอมแก้มเธอฟอดใหญ่ถึงสองครั้ง
- ผู้เขียน
