หลังจากตกลงที่จะให้แม่ทัพดื่มยาแล้ว หูเฉิงจึงเข้าไปปรุงยาในห้องเพื่อให้แม่ทัพดื่มอีกครั้ง โดยมีเฟิ่งหลันตามเข้ามาด้วย
“แน่ใจหรือว่ายานี้จะไม่มีผลอันใดอีกท่านอา”
“อย่ากังวลเลยพะย่ะค่ะ ยานี้กระหม่อมร่ำเรียนมาจากอาจารย์ใช้ได้ผลมาหลายครั้งแล้ว มิมีผลร้ายนอกจากไร้ใจ และลืมเลือนไปเท่านั้น”
หูเฉิงตอบคนที่ยังคงมีความสงสัยอยู่
“เหตุใดถึงอยากให้ท่านแม่ทัพจดจำจินเยว่ไม่ได้ หรือว่าท่านคิดเป็นอย่างอื่นกับน้องสาวข้า ท่านอายังมีเรื่องใดปิดบังเราสองพี่น้องอีก”
คำถามตรงๆ ของเฟิ่งหลันทำเอาหูเฉิงนิ่งไป ก่อนจะปรุงยาต่อ พร้อมกับตอบคำถามไปด้วย
“กระหม่อมมิเคยคิดเช่นนั้นพะย่ะค่ะ ท่านทั้งสองเปรียบเสมือนบุตรที่ข้าน้อยเฝ้าดูมาตั้งแต่เด็ก จะคิดเช่นนั้นได้อย่างไร ทุกอย่างล้วนเป็นชะตาที่ฟ้าลิขิตไว้แล้ว หากมิทำเช่นนี้คนที่อยู่ก็จะเจ็บปวดเพราะความคิดถึง แม้แต่คนของท่านก็ต้องดื่มยานี้พะย่ะค่ะ เพราะมันถึงเวลาที่ท่านท
