เมื่อเปลี่ยนอาภรณ์แล้วก็เดินมานั่งตรงข้ามกับคนตัวโต พร้อมกับหยิบอาหารใส่ปากเพราะเริ่มหิวแล้ว
“ไร้มารยาทหน้าตาก็งาม”
“มารยาทมันกินได้เสียที่ไหนท่านแม่ทัพ ข้าก็เป็นเช่นนี้ตรงกันข้ามกับหน้าตา จะไล่ข้าออกไปหรือ”
“หึ เห็นแล้วว่าเจ้ามีพลังหากปล่อยไปก็โง่เต็มที คิดเช่นไรถึงจะมาช่วยสืบเรื่องทำอาวุธ”
“ก็ไม่เห็นต้องคิด ก่อนนี้ก็ช่วยปราบมาร ตอนนี้จะช่วยรบก็ไม่น่าจะแปลก”
จินเยว่ตอบออกไปพร้อมกับคีบอาหารใส่ปากไปด้วย แปลกที่แม่ทัพหนุ่มนั้นก็มิได้ตำหนิคนตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย เพราะมัวแต่จ้องอีกฝ่ายจนกระทั่งทหารยกเตียงเข้ามา ต่างก็ตื่นตระหนกเมื่อเจอสตรีงดงามด้านใน
แต่ที่ไม่น่าเชื่อก็แม่ทัพรีบลุกขึ้นยืนเอาตัวบังไว้ไม่ให้คนของตนจ้องมอง จนจินเยว่อดที่จะกำชายผ้าอีกคนเอาไว้ไม่ได้ และเหมือนซือหลางจะรับรู้ จึงปล่อยให้คนตัวเล็กกำอยู่เช่นนั้น ตากลมเหลือบมองด้านหลังของบุรุษอันเป็นที่รัก ซึ่งยืนอยู่ตรงหน้าแต่มิอา
