ด้านตำหนักของอ๋องหยวนเหอ เฟิ่งหลันพึ่งจึงตื่นขึ้นมาเพราะถูกคนรักลงโทษอย่างหนักเมื่อคืน จนเกือบจะจับไข้เลยทีเดียว หากมิได้มีชาติกำเนิดต่างจากมนุษย์
“ตื่นแล้วหรือดื่มน้ำแกงเสียหน่อยเผื่อจะสดชื่นกว่านี้”
“ทำมาเป็นเอาใจนะเพคะ ทีจับหม่อมฉันกินไม่หยุดไยถึงไม่คิดบ้างว่าหม่อมฉันจะลุกไม่ขึ้น”
“ใครให้มีเมียน่ากินกันล่ะ ผู้ใดจะทนไหว”
“ทำมาเป็นพูดดีนะเพคะ เดี๋ยวอีกหน่อยก็ลืม”
“ไม่มีวันนั้นหรอก อุตส่าห์อดทนจนเจ้ายอมกลับมาหาพี่อีกครั้ง มีหรือจะปล่อยโอกาสทิ้งไปอีก”
คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเมื่ออีกคนเอ่ยถ้อยคำเช่นเมื่อคืนอีกครั้ง หยวนเหอยกยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าสนมรัก
“พี่มิได้ดื่มยาที่เจ้าให้เมื่อคราวก่อน ตอนนั้นมีถ้วยชาวางอยู่ก่อนแล้ว เจ้ามิสังเกตเลยหรือ”
“หมายความว่าที่ดื่มไปคือชาหรือเจ้าคะ แล้วเหตุใดท่านอ๋องถึงได้หมดสติ ตกลงนั่นคือการแสดง”
“หากมิทำเช่นนั้น ก็มิรู้ว่าเจ้าเองก็มีใจให้พี่อยู่เช่นกัน ค
