ดินแดนมนุษย์ในค่ายทหาร จินเยว่ยังคงถูกกักให้อยู่แต่ในกระโจมเพราะซือหลางมิยอมให้ออกมา แต่ที่ทำให้แปลกใจก็คือนางเชื่อฟังตนแต่โดยดีนี่แหละ
“ท่านแม่ทัพท่านอ๋องหยวนเหอเสด็จมาพะย่ะค่ะ”
“อืม คงจะมาเรื่องแคว้นชิงเหว่ย”
แม่ทัพหนุ่มหยิบเสื้อมาใส่หลังจากที่กำลังฝึกดาบกับทหาร ก่อนจะเดินตรงไปยังกระโจมวางแผน ก็พบกับอ๋องหยวนเหอและสตรีสองนางซึ่งมีหน้าตาละม้ายคล้ายกัน หนึ่งในนั้นก็คือคนที่ตนให้อยู่แต่ในกระโจม
“มาแล้วหรือนี่ว่าที่ชายาข้าเฟิ่งหลัน เป็นพี่สาวของจินเยว่ เจ้าจะได้มิต้องสงสัยว่าเหตุใดนางถึงมีหน้าตาเหมือนกัน”
“เช่นนี้เองหรือ ว่าแต่พระองค์มาที่นี่ด้วยเรื่องใด”
“ข้าคิดว่าเจ้าคงรู้แล้วว่าแคว้นชิงเหว่ยมิมีอาวุธร้ายแล้ว จากนี้คงมิต้องทำศึกสงครามให้ผู้คนล้มตายอีก”
“อย่างไรก็คงประมาทมิได้พะย่ะค่ะ ทหารเรายังต้องคอยฝึกให้เข้มงวดเช่นเดิม อาจมีแคว้นอื่นยกทัพมาก็ได้”
แม้จะเอ่ยตอบญาติผู้พี่ แต่สายตากล
