“แล้วทำไมต้องแต่งกัน กูไม่เห็นเข้าใจ”
กล้าเอ่ยเสียงเบาหวิว เขาไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมทั้งสองต้องแต่งงานกัน ทั้ง ๆ ที่เขากับน้ำค้างคบกันก่อนหน้านี้แล้ว คนทั้งหมู่บ้านเองก็รู้ไม่ใช่หรือไง เราสองคนรักกันจะตาย แต่เพราะตอนนั้นเธอมาบอกเขาว่าจะแต่งงาน เธอตัดสินใจไม่ได้ ปฏิเสธผู้ใหญ่ก็ไม่ได้ เลือกอะไรก็ไม่ได้สักอย่าง เขาจึงเลือกให้เธอเอง
“กูไม่รู้ แม่กูแค่มาบอกว่าไปขอน้ำค้างให้ มึงไปถามเอาเอง ตอนนี้กูจะกลับไปหาเมียกูเเล้ว มึงค่อยไปถามน้ำค้างเองก็แล้วกัน ไม่สิ มึงอย่าไปเลย มึงไปอยู่กรุงเทพตั้งห้าปี ก็กลับไปอยู่ตลอดไปแล้วกัน”
คำพูดประชดประชันเหล่านี้กล้าไม่คิดจะตอบโต้ นี่ไม่ใช่เขาเลยสักนิด เขาไม่เคยตายไมค์และยิ่งไม่เคยหุบปากเงียบแบบนี้ ตอนนี้เขาร้องไห้ไม่ได้หัวเราะก็ไม่ออก ทั้งรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้รับความยุติธรรม และมันก็ไม่ยุติธรรมกับเธอเช่นเดียวกัน
“ดะ เดี๋ยวมึงอย่าเพิ่งไป” กล้าที่พอได้สติก็วิ
