“เป็นยังไงบ้างลูกเอ๋ย?” เป็นเสียงของป้าจันทร์ที่เดินมายังหน้าบ้านหลังจากที่ทุกอย่างสงบลง เธอพาลูกนอนเป็นที่เรียบร้อย กะว่าจะเดินลงมาสูดอากาศให้รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง
“ไม่เป็นอะไรแล้วจ้ะป้า ไผ่นอนแล้ว”
“ป้าหมายถึงหนูด้วย เป็นยังไงบ้างลูก”
ป้าจันทร์ยังอยู่ในชุดขาวปฏิบัติธรรม ดูแล้วแกคงมาจากวัดแน่ ๆ วันนี้วันพระแกต้องไปนอนที่วัดไม่ใช่หรือ เธอสงสัยไม่นานก็หายสงสัย เพราะคนที่ก้าว ๆ หยุด ๆ ก้มหน้าสลับเงยหน้าเดินตามหลังป้าจันทร์มาคือพี่กล้า เขาคงไปตามป้าจันทร์มาสินะ…
“ป้าเป็นคนบอกกล้ามันเอง แล้วมันก็ไปเรียกป้ามา”
“ป้า~”
น้ำค้างมองหน้าป้าจันทร์ทันที ใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะอีกครั้ง เธอไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรเมื่อต้องเผชิญหน้ากับเรื่องนี้ เธอไม่โกรธเขา แต่เธอกลัวเขาจะฝังใจกับเรื่องที่ยายทำ
“คุยกันเองไหมลูก ค่อย ๆ คุยกัน ถ้าคุยไม่ลงตัวบอกป้านะ กล้าเอ็งอย่าเสียงดังมากนะ ลูกเอ็งนอนอยู่บนบ้านเดี๋ยวตื่
