เสียงเด็กวัยห้าขวบดังขัดจังหวะขึ้น น้ำค้างตกใจเผลอผลักตัวพ่อของลูกออกห่าง เธอคิดว่าต้นไผ่หลับไปแล้วเสียอีก แต่ทว่าลูกกลับมายืนกอดอกอยู่ตรงบันไดมองทั้งคู่อยู่
“แม่มานอนได้แล้วครับ ไผ่รอกอดแม่อยู่นะ”
ต้นไผ่ออกอาการหวงแม่ชัดเจน เขารู้ว่าคนที่ยืนหล่อ ๆ อยู่นั่นคือพ่อเขา แต่ว่าเขายังไม่หายน้อยใจจึงไม่ยอมมองหน้าพ่อของตนตรง ๆ แถมไม่เอ่ยปากชวนเข้าบ้านอีกต่างหาก
“ต้นไผ่~”
คนที่เพิ่งรู้ตัวว่าตนเป็นพ่อคนใหม่ ๆ หมาด ๆ ยิ้มทั้งน้ำตายังซึม เขาดีใจและตื่นเต้นมากจนมือสั่น อยากเดินเข้าไปกอดลูกชายที่เขาเชื่อแล้วว่าหน้าเหมือนเขาเด๊ะ ความรู้สึกคิดถึงทั้งยังตื้นตัน ความรู้สึกของการเป็นพ่อคนเป็นแบบนี้นี่เอง
“เดี๋ยวหนูกับลูกเข้านอนก่อนนะจ๊ะ” เธอบอกเขาก่อนจะเดินไปยังตัวบ้าน กล้าเองก็รีบเดินตามมาติด ๆ ด้วยความดีใจ เขาหวังว่าตนจะได้ขึ้นบ้านไปนอนกอดลูกเมียให้หายคิดถึง แต่ทว่า...
“พี่ขึ้นไปนอนด้วยนะ”
“วันนี้ไผ
