“อย่าทำแบบนี้อีก...ผมไม่เหนื่อย ไม่ท้อที่จะง้อคุณ แต่ผมไม่ชอบเวลาที่เราไม่เข้าใจกัน...รสชาติชีวิตแบบนี้ผมไม่ชอบ” ลูสกระซิบแผ่วเบา โดยที่มือข้างหนึ่งกอบกุมแก่นกายของตน มันพร้อมหาที่อบอุ่นในกายสาวของเธอตรงหน้า
ฮู่วววว อนาสตาเซียหอบหายใจ เมื่อกลีบสาวถูกเปิดด้วยส่วนปลายของแก่นกายของคนตรงหน้า ลูสขบกรามแน่นเมื่อต้องเจอกับความคับแคบตรงหน้า
“ขยับมาสิที่รัก...” ลูสมองเข้าไปในดวงตามรกต เมื่ออนาสตาเซียฝืนตัวเองไว้ไม่โอนอ่อนตามความต้องการของร่างกายที่เรียกร้องหากันอย่างชัดเจน
“ไม่!…ลูส คุณทำร้ายร่างกายของฉัน...” ลูสยิ้มมุมปาก วงแขนรัดแน่นมากขึ้น เมื่อสาวร่างบางกำลังจะดื้อกับเขาอีกแล้ว ลูสไม่สนใจคำตัดพ้อนั้น เขาเป็นฝ่ายดึงร่างที่พยายามจะผละออก แต่อนาสตาเซียไม่กล้าตอบโต้เขามากนัก เพราะผ้าพันแผลตรงหน้าเธอมันแจ่มชัดต่อสายตาให้เธอต้องระมัดระวังเสียเอง มากกว่าลูสที่เขาไม่สนใจอาการบาดเจ็บของตัวเองเลยสัก
