ลูสยิ้มออกมา เมื่อเขาได้เห็นรอยยิ้มที่หายไปนานแล้ว
“หิวมั้ย?” อนาสตาเซีย ครุ่นคิดสักแป็บ และพยักหน้าตอบรับคำถามนั้น
“คุณจะทำอาหารเหรอคะ?”
“ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมทำ แต่คุณเป็นคนแรกที่จะได้กิน อยากลองมั้ย?” อนาสตาเซียยิ้มออกมา วางแก้วน้ำในมือ และเลื่อนมือมากอบกุมแก้มของลูสทั้งสองข้าง
“ขอบคุณนะคะ” อนาสตาเซียพูดพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆกับใบหน้าของลูส พร้อมมอบจุมพิตแผ่วเบาแสนหวานตอบแทนให้กับลูส ไม่ใช่ขอบคุณเรื่องอาหาร แต่ขอบคุณที่เขาคอยดูแลและเอาใจใส่ตลอดเวลาและยิ่งช่วงนี้ เรื่องที่เกิดขึ้นกับปลาดาวไม่เพียงแต่ส่งผลกับเอ็ดเวิร์ด แต่มันส่งผลโดยตรงถึงเธอไม่แพ้กัน กลางวันเธอเศร้าหมอง กลางคืนเธอฝันร้าย ลูสมักจะอยู่ข้างๆคอยปลอบโยนเธอไม่ขาด ตั้งแต่เล็กจนโตอนาสตาเซียไม่เคยตกอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดเกาะกินเธอตลอดเวลาแบบนี้มาก่อน
“รู้มั้ย? ท่านอดัมขีดเส้นตายให้ผมแล้วนะ ถ้าผมไ
