ที่พักของท่านประธาน
1259 คำ
ตอนที่ 9
ที่พักของท่านประธาน
“วะ..ว่าไง นะคะ”
ขวัญข้าวถามเสียงตะกุกตะกัก เพ้นท์เฮ้าส์เขาเหรอ หรูหราขนาดนั้น ไม่เอาหรอก แค่เธอไปแค่ครั้งเดียวยังรู้สึกอึดอัด ครั้งเดียวในคืนนั้น
คืนที่ตามมาหลอกหลอนเธอทุกคืน
“ครับ เพ้นท์เฮ้าส์ของผม ย้ายเข้าไปอยู่ได้เลยเอาแค่ของใช้ส่วนตัวมาก็พอ”
โจนาธานบอก หรี่ตาต่ำเล็กน้อยเมื่อ เมฆาเดินกลับมา
“แค่นี้นะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมให้คนขับรถไปรับก็ได้”
สายโดนตัดแค่นั้น ปล่อยให้เจ้าลูกแมวน้อยนั่งงุนงง
“ยายขวัญโทรมาเหรอครับ คุณโจ อย่าไปหัวเสียเลยครับ” เมฆาเอ่ยอย่างเกรงใจเมื่อรับโทรศัพท์กลับมา ตั้งแต่น้องเขาได้งานการตลาดที่นี่ เขาก็รู้สึกแปลกๆในใจ
ยังไง ประธานโจ ต้องมีส่วนในเรื่องนี้แน่
และเขาไม่อยากจะต้องรบกวนเจ้านายไปมากมายกว่านี้
“ไม่ได้รบกวนอะไร”
หน้าหล่อเหลาเอ่ยเสียงราบเรียบ รับของจากอีกฝ่ายมาถือไว้ในมือ
“อย่าให้พี่เมฆ รู้เรื่องนี้นะคะ ขวัญอยากไม่อยากให้พี่เมฆผิดหวังในตัวขวัญเดี๋ยวจะหาว่าขวัญไม่มีฝืมือ”
เสียงของเจ้าลูกแมวน้อยดังก้องเข้ามาในหัว ทำให้เขาอดยิ้มอย่างเสียไม่ได้
หลายวันแล้วนะ ที่เขาห่างหายจากสัมผัสนั้น
.
.
ขวัญข้าวตัดสินใจเข้าดูห้องพักในเน็ตเอง และเลือกไว้หลายที่ ตั้งใจว่าหลังเลิกงานพรุ่งนี้จะต้องหาทางไปจับจองห้องและค่อยทยอยเก็บของจำเป็นออกจากบ้าน
โดยเฉพาะของสำคัญของแม่ เธอไม่อยากจะเก็บไว้ที่นี่
รุ่งเช้าขวัญข้าวมาทำงานแต่เช้า หลังจากใช้สมาธิกับงานทั้งคืน เพื่อส่งแบบให้กับทางคุณจิณในวันนี้
“โห ขยันจังอะ”
สายรุ้งแซว เมื่อเห็นขวัญข้าวขะมักเขม้นหน้าจอ โดยไม่ลุกไปไหนตั้งแต่เช้า แตกต่างจากทีมการตลาดคนอื่นๆ ที่เน้นการทำงานตามอารมณ์เป็นส่วนใหญ่
“งานศิลป์นะ ที่เน้นครีเอทจะมานั่งหลังขดหลังแข็งไม่ได้” เคยมีเพื่อนๆการตลาดบอกเธอ แต่นั่นใช้ไม่ได้กับขวัญข้าว เธอเองไม่ได้เก่งขนาดนั้น เธอจึงต้องขยันและพยายามกว่าคนอื่นๆ
“ถึงหนูจะไม่เก่ง แต่หนูมีความอดทนคุณโจต้องประทับใจแน่ๆค่ะ”
แค่คิดถึงคำพูดตอนนั้น หน้าของเธอก็แดงก่ำขึ้นมาทันที
“เย็นนี้ จะให้คนไปช่วยคนของไปเพ้นท์เฮ้าส์”
ข้อความในไลน์จากท่านประธานดังขึ้น
“ไม่ต้องค่ะ ขวัญหาห้องได้แล้ว”
ขวัญข้าวตอบไลน์กลับ
“ห้องที่ไหน ปลอดภัยหรือเปล่าเดี๋ยวผมไปช่วยดู”
“ไม่ต้องค่ะ ขวัญจัดการเอง”
“แค่นี้ก่อนนะคะคุณโจ ขวัญต้องเร่งปั่นงานส่งคุณจิณ”
ขวัญข้าวตอบไลน์กลับแล้วปิดเสียง คว่ำหน้าจอไว้ ไม่ใส่ใจว่าอีกฝ่ายจะส่งข้อความอะไรกลับมา แต่คาดว่า ประธานโจ คงไม่มีเวลามาสนใจเธอเท่าไหร่
เพราะวันนี้เธอเห็น ซัพพลายเออร์หลายแบรนด์วิ่งเข้าออกห้องเขาไม่ขาดสาย
วันนี้ ท่านประธาน คงยุ่งมาก เช่นเดียวกับเธอ
.
. ขวัญข้าวปั่นแอดเสร็จในช่วงเย็น ก่อนจะส่งไฟล์ทั้งหมดให้คุณจิณ และเรียกแกรบเพื่อจะไปดูอาพาร์ทเม้นต์ที่อยู่ไม่ห่างจากที่ทำงานนัก แม้ค่าเช่าจะแพงไปหน่อยแต่จุดนั้นจะทำให้เธอประหยัดค่าเดินทางไปได้เยอะ
“น้องขวัญ” เสียงเรียกที่คุ้นเคยหน้าบริษัท เมื่อขวัญข้าวเดินลงมารอแกรบด้านล่าง
“พี่มณ”
ขวัญข้าวอุทานอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นสุมณชา ลูกของแม่เลี้ยง ที่เธอไม่เคยจะนับถือเป็นพี่สักครั้งมาหาเธอถึงหน้าบริษัท
“อุ้ย ขวัญทำงานที่นี่จริงด้วย”
เสียงเหมือนชมกึ่งริษยาเอ่ยขึ้น แม้จะได้ยินจากวิชัย ว่าขวัญข้าวทำงานที่ JWP แต่เธอก็ไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ จนต้องมาให้เห็นด้วยตาตัวเอง
“พี่เมฆฝากเข้าให้ใช่มั้ยเนี่ย”
เสียงกึ่งเหน็บแนมของสุมณชา นั้นดังพอที่จะให้พนักงานคนอื่นที่กำลังกลับบ้านมองมายังขวัญข้าว
“พี่มณมาแถวนี้เหรอคะ ถ้าไม่มีอะไรขวัญไปก่อนนะ วันนี้ขวัญมีธุระ”
ขวัญข้าวส่ายหน้าอย่างระอา รีบเดินสาวเท้าเพื่อออกห่างจากจุดนี้ เธอไม่อยากจะเสวนากับทั้งแม่เลี้ยงและลูกเลี้ยงให้หงุดหงิดหัวใจ
“เดี๋ยวซิจ้ะ น้องขวัญวันนี้ไม่มีใครอยู่บ้านหรอก”
อีกฝ่ายตะโกนมาบอกทำให้ขวัญข้าวชะงักเท้า
“อืม เรื่องเมื่อวานพี่ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ไม่คิดว่าขวัญจะโกรธขนาดนั้น” คำขอโทษที่ออกจากปากสุมณชานั้น ขวัญข้าวไม่ได้สัมผัสเลยว่าอีกฝ่ายรู้สึกผิดจริงๆ
“คืนนี้เป็นงานวันเกิดพี่อะ จัดที่ร้านอาหารเล็กๆเลยปากซอยบ้านเราไปหน่อย พ่อกับแม่ก็ไปด้วยนะ แม่ให้มารับขวัญไปด้วยจ้ะ”
คำขอโทษขอโพยพร้อมน้ำตาที่รื้นของอีกฝ่าย
ทำให้ขวัญข้าวถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ มือจำต้องกดยกเลิกรถแกรปที่กำลังมารับ คิดว่าไหนๆก็จะย้ายออกจากบ้านแล้ว และไม่อยากมีปัญหากับบิดาด้วย ไปซักหน่อยก็ได้
.
.
ร้านเล็กๆ ที่เลยปากซอยเข้าบ้านของขวัญข้าวไปประมาณสามซอย เป็นร้านอาหารที่มีคาราโอเกะเล็ก มีแขกค่อนข้างบางตา อาจเพราะ สุมณชา เหมาเพื่อจัดงานวันเกิดตัวเอง
วันเกิดที่ ขวัญข้าว ไม่เคยจะจัดมานานมากแล้ว
“อ้าวแล้วพ่อละ”
ขวัญข้าวอุทานเบาๆ เมื่อที่โต๊ะมีแขกอยู่ไม่กี่คน ส่วนใหญ่เป็นเพื่อนของสุมณชา และสุวิมล แม่เลี้ยงของเธอกำลังลุกขึ้น เพื่อเตรียมกลับ
“พอดีลูกค้าจะมาเอาของที่โรงงานนะจ้ะ เพิ่งกลับไปเมื่อสักครู่นี่เอง หนูขวัญนั่งเป็นเพื่อนพี่เขาก่อน”
ขวัญข้าวนั่งลงอย่างไม่พอใจ มองหน้าสองแม่ลูกด้วยแววตาหงุดหงิด จริงๆ เธอควรจะได้ไปดูห้องพักใหม่ กลับต้องมานั่งดมกลิ่นบุหรี่ในโต๊ะที่คับแคบนี้
“แปปเดียวน่า ไม่ดึกหรอกจะได้กลับบ้านด้วยกัน”
สองแม่ลูกคะยั้นคะยอ ก่อนที่สุวิมลจะปลีกตัวกลับ โดยขวัญข้าว ไม่สังเกตแววตาวาววับนั้น
“แปปเดียวนะคะ วันนี้ขวัญง่วงมาก อดนอนปั่นงานทั้งคืน” ขวัญข้าวบอก นั่งลงบนโต๊ะ
“จ้ะ ไม่นานหรอก พรุ่งนี้พี่ก็ทำงานเหมือนกัน” สุมณชาบอก ก่อนวางแก้วน้ำสีทองให้ “ดื่มสักหน่อยสิ ขวัญ”
“ไม่ค่ะ ขวัญไม่ดื่มเดี๋ยวจะปวดหัว” ขวัญข้าวปฎิเสธ แต่พอพูดถึงคำว่า ปวดหัวเธอก็พลันนึกถึงคนหนึ่ง
“ผมจะปวดหัวไมเกรนบ่อยมากเวลาทำอะไรแล้วสะดุด”
คำของ ปีศาจร้าย ดังขึ้นมาในหัว
“นิดเดียวน่า ขวัญ เดี๋ยวก็กลับกันแล้ว”
คำคะยั้นคะยอของ สุมณชา ทำให้ขวัญข้าว ยกแก้วขึ้นจิบอย่างเสียไม่ได้ ก่อนจะสังเกตว่าเพื่อนชายร่วมโต๊ะของพี่สาวต่างมารดา จ้องเธอมาอยู่ตลอด
“หล่อมั้ยอะ คนนั้นพี่วุฒิทำงานรัฐวิสาหกิจ”
สุมณชา เอี้ยวตัวบอก ยักคิ้วให้อีกฝ่ายลุกจากเก้าอี้ แล้วมานั่งข้างขวัญข้าว
***********************
- ผู้เขียน
