อีโรติก เร่ารัก ตอน รสรักเจ้างูน้อย

มุดซอกนม

มู่เหลียนสะพายตะกร้ากุ้งมังกรขึ้นบนหลัง เดินดุ่มกลับไปยังเจ้าลูกม้าสีขาวสุดน่ารัก ผู้คุ้มกันสองคนจูงม้ามาให้คุณหนู คอยดูแลความปลอดภัยอยู่ไม่ห่าง ยกเว้นตอนที่นางไสแมวน้ำออกไปเล่นใกล้สะดือทะเล ยามคลื่นสูงเช่นนี้ผู้ใดจะกล้าลงทะเลไปโต้คลื่น คงมีแต่คุณหนูมู่เหลียนเพียงผู้เดียว แม้นางไม่ได้เข้าไปใกล้นักแต่ก็ถือว่าอันตรายตั้งแต่ก้าวขาลงทะเลแล้ว

"ข้าหาหอยยักษ์เนื้อหวานมาฝากพวกเจ้าด้วย" มู่เหลียนยื่นมือส่งหอยฮวาหลัวยักษ์ส่งให้ผู้คุ้มกันทั้งสองคนละตัว นางห้อยพวกมันไว้ข้างเอว

"น่ากินยิ่งนักคุณหนู เรารีบกลับกันก่อนเถิด ฟ้ามืดแล้ว" ผู้คุ้มกันไม่อยากถูกโบย พวกเขาออกมากับคุณหนูก็ต้องเสี่ยงรับโทษแล้ว

"เล่นน้ำสนุกหรือไม่" กงเฉินทำท่าร้อน ๆ หนาว ๆ เมื่อนึกถึงโทษทัณฑ์รออยู่ที่จวน อาจถูกโบยตูดแตกก็เป็นได้

"สนุก ข้าพบสัตว์ประหลาดด้วยล่ะ" มู่เหลียนตอบ พลางนึกถึงงูตัวเล็กหน้าตาประหลาดล้ำ มันช่างน่าเกลียดมากทีเดียว

"รูปร่างหน้าตาอย่างไรขอรับ" อะไรจะประหลาดเท่านิสัยของคุณหนูอีกเล่า ประหลาดคนกว่าผู้ใด ทั้งดื้อด้านและซุกซนกว่าบุรุษหนุ่มน้อยเสียอีก

"เป็นงูตัวเล็กสีดำ ดวงตาปูดโปนสีทอง มีขนตายาวเฟื้อยกระพริบปริบ ๆ" นางอธิบายลักษณะงูพิลึก

"อ่อ น่ารักดีเหมือนกันนะขอรับ" สองผู้คุ้มกันยิ้มให้ ชะเง้อคอมองตะกร้าบนหลังนาง เอ่ยชมว่าเจ้างูมันน่ารักดีเหมือนกัน

"พวกเจ้ารู้ได้อย่างไรว่ามันน่ารัก ข้าโยนมันทิ้งทะเลไปแล้ว" มู่เหลียนขมวดคิ้ว จะมาน่าร้งน่ารักอะไรเล่า มันถูกจับโยนไปแล้วต่างหาก ใครจะเก็บสิ่งไม่มีประโยชน์เช่นนั้นไว้ในตะกร้า

"อืมมม มิใช่เจ้าตัวที่เกาะอยู่บนไหล่คุณหนูหรือขอรับ" ผู้คุ้มกันมองที่ไหล่มู่เหลียน เห็นเจ้างูกำลังเกาะอยู่อย่างเหนียวแน่น

มู่เหลียนหันมองไหล่ซ้ายของตน

"ว๊ากกกกกก" เสียงกรีดร้องของเด็กสาวเมื่อรู้สึกจั๊กจี้แก้มซ้าย เพราะขนตายาวเฟื้อยของเจ้างูกำลังกระพริบถี่ ๆ จี๋ขนตาของมันอย่างออดอ้อนไปบนแก้มนวลนุ่ม

"ดูเหมือนมันจะชอบคุณหนูมากทีเดียว"

มือเรียวคว้าหมับกำเข้าที่คองูน้อยยกชูขึ้นสุดแขน ใบหน้าของมู่เหลียนเกรี้ยวกราดยิ่งนัก

"ตามข้ามาทำไม เจ้างูน้อย เจ้างูอัปลักษณ์" มู่เหลียนกำมือซ้ายบนคอของมัน บีบแน่นเข้าจนเจ้างูตาเหลือกลาน

"คุณหนูขอรับ ท่านกำลังจะฆ่าสัตว์"

"สิ่งใดไร้ประโยชน์ข้าจะฆ่าทิ้งเสีย" มู่เหลียนมองงูน้อยสีดำอย่างมุ่งร้าย มือบีบคอมันแน่นขึ้นอีกจนเจ้างูน้อยลิ้นห้อยออกมา

"คุณหนูอย่าฆ่าสัตว์เลยนะขอรับ วันนี้เป็นวันพระจันทร์โลหิต เหล่ามารออกจากปรภพมาเยี่ยมชมโลก"

"อาาห์ ยิ่งเหมาะกับการทำชั่ว" มู่เหลียนตอบ

"เอาไปเลี้ยงดีหรือไม่ อย่างน้อยมันก็หน้าตาประหลาดไม่เหมือนสัตว์ตัวใดในแผ่นดิน"

เด็กแสบถึงกับชะงัก คุณหนูมู่เหลียนมองเจ้างูน้อยเสียใหม่ นึกถึงรูปลักษณ์อันประหลาดพิสดารของมันแล้วก็น่าพึงใจไม่น้อย

นางคลายมือออกจากลำคองูน้อย มันกำลังทำท่าวิงเวียน หัวอ่อนพับไปด้านหนึ่งอย่างหมดแรง

"อืมม เป็นความคิดที่ดียิ่ง อย่างน้อยข้ามีสัตว์เลี้ยงหน้าตาประหลาดไม่ซ้ำผู้ใด"

"มันกินสิ่งใดเป็นอาหาร" เกาเฉินเอ่ยถาม

"ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร" นางตอบอย่างหัวเสีย

"เอามันกลับไปที่จวนสกุลมู่ ท่านผู้นำตระกูลมีความรู้กว้างขวาง อาจรู้จักสัตว์ประเภทนี้ก็เป็นได้ มันตามคุณหนูมาแสดงว่ามันอยากไปอยู่กับคุณหนู"

"ท่านพ่อของข้าคงว่ากล่าวข้าอีกตามเคยเรื่องนำสัตว์มาเลี้ยง"

"ก็สมควรแล้วขอรับ"

"เกาเฉิน เจ้าคนทรยศ ผู้ใดจ่ายเบี้ยหวัดให้เจ้า มิใช่ข้าหรอกรึ"

"แต่คุณหนูมีลิงสิบแปดตัว ม้าสิบหกตัว นกแก้วสามสิบสองตัว ค่างอีกเจ็ดตัว เต่าสามสิบตัว นกฮูกอีกจำนวนหนึ่ง รวมกับกวางห้าเขาอีกสามตัว อีกทั้งยังจะมี...."

"หยุด...ข้าจะเลี้ยงสิ่งใดมันก็เรื่องของข้า ข้ารวย!"

"เอ่อ ขอรับ ถ้าเช่นนั้นเลี้ยงงูดำตัวเล็กหน้าตาประหลาดเพิ่มอีกสักตัวคงไม่เป็นไร"

"ตกลง ข้ารับเลี้ยงมัน ว่าแต่มันคือตัวอันใดกันแน่"

มู่เหลียนวางเจ้างูน้อยลงบนฝ่ามืออีกข้าง ยกมันขึ้นมาดูอย่างพินิจ หากนางไม่ได้ตาฝาด นางเห็นมันกระพริบตาสองครั้ง ปากของมันยกยิ้มขึ้นจนเห็นได้ชัด มันถูหัวลงกับหลังมือของนางอย่างเอาใจ

"เข้าใจอ้อน ข้าให้เจ้าชื่อว่า ตงตง" นางตั้งชื่อให้มัน

งูตัวเล็กเลื้อยขึ้นไปบนแขนนาง เกาะอยู่บนไหล่พักหนึ่งแล้วเลื้อยเข้าไปซุกอยู่ตรงร่องอกอวบอิ่ม

"เจ้างูตัวนี้ลามกเสียด้วยขอรับ" ผู้คุ้มกันทำหน้าไม่ถูก

"ยังดีที่ข้านมใหญ่ หากแบนเป็นไม้กระดานอย่างสตรีบางคน เจ้างูคงหล่นไปกองที่พื้นแล้ว" มู่เหลียนก้มมองงูน้อยซุกอยู่ในอกของตนเอง นมใหญ่สองเต้าเบียดบี้เจ้างูลามกจนแทบขี้แตก แต่มันก็ยังเบียดร่างเข้าไปในซอกนม

"งูลามกขอรับ"

"ข้าก็ลามกเช่นกัน อืมมม ข้าชอบเจ้านี่ เราจะพามันกลับจวนสกุลมู่"

มู่เหลียนส่งตะกร้ากุ้งมังกรให้ผู้คุ้มกันไปถือไว้ ส่วนนางกระโดดขึ้นม้า มีเจ้างูน้อยขนตายาวซุกอยู่ในร่องนมของนาง ยามนางควบม้าจนนมกระเพื่อม หากมีใครสังเกตจะเห็นเจ้างูตัวนั้นยกยิ้มขึ้นอย่างหื่นกระหาย

นางคงไม่รู้เลยว่ากำลังนำภัยเข้าไปสู่ห้องนอนของตน